Γράφει ο Ν. Λυγερός
Με το λεγόμενο προσφυγικό θα αντιμετωπίσουμε όλο και μεγαλύτερα προβλήματα λόγω της άγνοιας των περισσότερων για την πραγματική κατάσταση των εξελίξεων και των δεδομένων. Ήδη η απλή μετακίνηση ή ακόμα και μεταφορά ενός μεγάλου πληθυσμού προκαλεί προβλήματα εφοδιαστικής αλυσίδας. Κι αν αυτό γίνεται υπό ακραίες συνθήκες, πώς να εξασφαλιστεί κάποια ομαλότητα; Ότι όλος αυτός ο πληθυσμός δεν είναι της ίδιας φύσης, αυτό είναι πλέον δεδομένο σε όλους. Το θέμα είναι ποια είναι τα κατάλληλα μέτρα αντιμετώπισης της κατάστασης. Μόνο τώρα μπαίνουμε στη διαδικασία να συζητήσουμε να υπάρχουν κοινές πληροφορίες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση για όσους είναι ύποπτοι για τρομοκρατικές επιθέσεις. Έπρεπε όμως να γίνουν αυτές για να υπάρξει αυτή η αλλαγή και αυτό είναι απαράδεκτο. Διότι η στρατηγική λογική θα έπρεπε να το είχε επιβάλλει, απλώς υπάρχουν τόσα άτομα που έχουν ενοχές και ευθυνοφοβία που στο τέλος καταλήγουμε στην ανώμαλη απραξία. Λες και περιμένουμε να λυθούν από μόνα τους τα προβλήματα που έχουν εμφανιστεί λόγω της δράσης της βαρβαρότητας στην Ανατολή. Έπρεπε να υπάρξει η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους Sukhoi Su-24 για να συνειδητοποιήσουμε το διπλό παιχνίδι που παίζει η Τουρκία με την τρομοκρατία. Κι ενώ προσπαθούμε να έχουμε μια κοινή και ορθολογική προσέγγιση, βλέπουμε απαράδεκτες αποκλίσεις λόγω τοπικών συμφερόντων. Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί στο ευρωπαϊκό έδαφος και δεν πρόκειται να βασιστούμε στην Τουρκία που παραμένει ανίκανη να αναγνωρίσει ακόμα και τη γενοκτονία των Αρμενίων μετά από εκατό χρόνια. Πώς θα μπορούσε να αναγνωρίσει τη γενοκτονία που διαπράττει η τρομοκρατική οργάνωση Daesh, ενώ μοιάζει τόσο πολύ με τη δική της. Φτάνει πια η υποκρισία της διπλωματίας. Δεν υπάρχει κανένα όφελος να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Δεν αλλάζει τίποτα και δεν βοηθά την κατάσταση, γιατί δεν προστατεύουμε μ’ αυτόν τον τρόπο κανέναν αθώο. Λειτουργούμε απλώς ως παρατηρητές χωρίς εξουσιοδότηση, ενώ έχουμε την πρωτοβουλία. Μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα δεδομένα όσο δύσκολη κι αν είναι, διότι έχουμε τη δύναμη. Απλώς αυτή η δύναμη πρέπει να επικεντρωθεί στο πραγματικό πρόβλημα και στον πυρήνα του κι όχι να προωθούμε μια ψευδοανθρωπιστική προσέγγιση του όλου θέματος. Η τρομοκρατική οργάνωση δεν πρόκειται να σταματήσει από μόνη της. Δίχως στρατηγικά χτυπήματα θα συνεχίζει να βασανίζει και να εξοντώνει αθώους δίχως προστασία. Καμιά βοήθεια δεν είναι απαραίτητη όταν δεν είναι καλά στοχευμένη, διότι απλώς μετακινείται το πρόβλημα δίχως να το λύσει. Κι εδώ το πρόβλημα δεν είναι κοινοτικό, αλλά εθνικό και στρατηγικό. Εθνικό, όμως, με την έννοια των Ηνωμένων Εθνών.
