Τελικά δεν ήταν «λαγοί». Τυχερή η Ξάνθη αν στην δεύτερη Κυριακή αναμετρηθούν

Λύρατζης – Παπαχρόνης

 

Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος

Είχαμε γράψει παλαιότερα ότι αν υλοποιηθεί η τότε φημολογούμενη παρουσία του Π. Λύρατζη και του Γιάννη Παπαχρόνη στα πολιτικά πράγματα της Ξάνθης, το πολιτικό σκηνικό θα άλλαζε καθώς και η λογική των Ξανθιωτών ψηφοφόρων θα «γαργαλίζονταν» -είναι της μόδας λόγω Τσίπρα – και ίσως γινόταν το «κλικ» που χρειάζονται οι Ξανθιώτες για να ψηφίσουν έξω από τις γνωστές καταστάσεις και καλούπια δεκαετιών.

Μάλιστα δεν θα ήταν καθόλου παρακινδυνευμένο – ίσως κάποιοι γνωρίζοντες μας πούνε και τρελούς – αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Εμείς την γνώμη μας θα την λέμε και ας την πολεμάνε κάποιοι «φίλοι». Δεν θα ήταν έκπληξη αν οι Ξανθιώτες στείλουν – άλλωστε έχουν την ευκαιρία – Λύρατζη και Παπαχρόνη στην δεύτερη Κυριακή.

Και οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του εκφράζουν το διαφορετικό, δεν έχουν «πλάτες» ούτε πολιτικούς σπόνσορες, κονκλάβια και δεσμούς με το «ξοφλημένο» πολιτικό σύστημα που εδώ και δύο περίπου δεκαετίες περιορίζεται απλά στην διαχείριση των πραγμάτων και των οικονομικών του δήμου με ότι αυτό συνεπάγεται για τους δημότες, οι οποίοι εδώ και 20 περίπου χρόνια βλέπουν ότι αυτά που γίνονται για την πόλη, –  όσα γίνονται – δεν κρύβουν αγάπη και ευαισθησία για τους πολίτες – Ξανθιώτες.

Κάποιοι θα πουν πώς λείπει το όνειρο. Κάποιοι θα πουν πώς λείπει το όραμα, ίσως πουν ότι ο Λύρατζης και ο Παπαχρόνης παλεύουν σαν τους Δον Κιχότιδες με τους ανεμόμυλους και όχι άδικα αφού όλοι οι υπόλοιποι έχουν στην φαρέτρα τους το χρήμα, την εμπειρία, τα κόμματα και έναν εκλογικό μηχανισμό που μπορεί στην δεδομένη στιγμή να απλώσει το ψέμα τις υποσχέσεις για προσλήψεις – βλέπε Κιμέρια- συγκεκριμένος αρχηγός παράταξης ήδη έχει διορίσει τους μισούς στον δήμο και πολλά άλλα πολιτικά «τερτίπια» για να κερδίσουν τις εκλογές και να συνεχίσουν να κρατούν την πόλη τελευταία στην ανάπτυξη, είναι η ποιο φτωχή πόλη στην Ελλάδα, στην μελέτη επί σειρά ετών έργων που θυμούνται να τα υλοποιήσουν προεκλογικά, θαρρείς και οι Ξανθιώτες μασάνε κουτόχορτο.

Οι δύο άνδρες Λύρατζης και Παπαχρόνης προτάσσουν κάτι διαφορετικό. Ο ένας παρουσιάζει έργα και δουλειά εντιμότητα, σοφροσύνη, και ο άλλος το ανθρώπινο έργο, το γεμάτο αγάπη και ευαισθησία.

Να λοιπόν σε ποιο σημείο της όλης ιστορίας οι Ξανθιώτες είναι τυχεροί γιατί τους δίνεται ίσως η μοναδική ευκαιρία να επιλέξουν ή αν θέλετε να «παντρέψουν» αυτές τις λογικές.

Έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στην δουλειά με ευαισθησία, την αγάπη για τους δημότες ή το φαύλο, το παλιό το γνωστό παραμύθι.

Και στο τέλος, όλα αυτά τα χρόνια από την μεταπολίτευση και μετά ρισκάρουν, για το δικό τους καλό, μόνο οι πολιτικοί θωρώντας τους Ξανθιώτες δεδομένους. Ας ρισκάρουν επιτέλους και οι Ξανθιώτες. Είναι η σειρά τους.

ΞΑΝΘΙΩΤΕΣ ΡΙΣΚΑΡΕΤΕ ΙΣΩΣ ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.