Στα πρόθυρα της εξαθλίωσης βρίσκονται οικογένειες στο Αφγανιστάν λόγω της παρατεταμένης ξηρασίας που πλήττει τη χώρα, με γονείς να αναγκάζονται ακόμη και να πουλήσουν τα παιδιά τους προκειμένου να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τροφή…
Το CNNi μίλησε με αρκετές οικογένειες στην πόλη Χεράτ, που βρίσκεται στο βορειοδυτικό Αφγανιστάν, οι οποίες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω της ξηρασίας. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η ξηρασία έχει εξαναγκάσει περισσότερους ανθρώπους να φύγουν από τα σπίτια τους φέτος, από ότι το κύμα βίας που έχει ξεσπάσει στη χώρα.
Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι περισσότεροι από 250.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί λόγω της ξηρασίας, οι 84.000 από την Χεράτ και οι 182.000 στην ευρύτερη περιφέρεια Μπαντγκίς.
Τέσσερα χρόνια λειψυδρίας έχουν καταστρέψει τη γεωργία της περιοχής, προκαλώντας πτώση κατά ένα τρίτο και στην καλλιέργεια οπίου φέτος, παρότι πέρσι η παραγωγή ήταν σε επίπεδα ρεκόρ.
Οι ακραίες καιρικές συνθήκες προκαλούν ανησυχία ότι η παγκόσμια κλιματική αλλαγή έχει σοβαρό αντίκτυπο στην πιο εύθραυστη χώρα του κόσμου, όπου δεκαετίες πολέμου έχουν πληγώσει βαθύτατα την οικονομία και την κοινωνία.
Σε ένα στρατόπεδο προσφύγων έξω από τη Χεράτ, ένας κάμεραμαν του CNNi συνάντησε την Mamareen, που έχασε τον άντρα της στον πόλεμο, το σπίτι της λόγω της ξηρασίας και τώρα την κόρη της λόγω της επείγουσας ανάγκης να ταΐσει τα υπόλοιπα παιδιά της. Η εξάχρονη Akila έπεσε θύμα της κατεστραμμένης οικονομίας της πόλης, και βρίσκεται πλέον στην «κατοχή» άλλης οικογένειας.Η Mamareen την πούλησε για 3.000 δολάρια στον Najmuddin, ο οποίος θα την παντρέψει με τον δεκάχρονο γιο του, Sher Agha.
«Εγκατέλειψα το χωριό μου με τα τρία μου παιδιά εξαιτίας της καταστροφικής ξηρασίας. Ήρθα εδώ ελπίζοντας ότι θα λάβω κάποια βοήθεια, αλλά δεν πήρα τίποτα. Για να αποφύγουν τα παιδιά μου την πείνα, έδωσα την κόρη μου σε έναν άντρα για περίπου 3.000 δολάρια, αλλά μέχρι τώρα έχω πάρει μόλις 70 δολάρια. Δεν είχα λεφτά, φαγητό, ούτε δουλειά για να βγάλω το ψωμί μου. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στον πόλεμο», περιγράφει.
Ερωτηθείσα για το αν η Akila γνώριζε τη μοίρα της, απάντησε: «Δεν ξέρει ότι την πούλησα. Πώς να το ξέρει; Είναι παιδί. Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Είτε με δάκρυα, είτε με γέλιο, θα πρέπει να πάει.Ποιος θα πουλούσε ένα κομμάτι της καρδιάς του, αν δεν χρειαζόταν πραγματικά;».
Φιλανθρωπική πράξη;
Η μοίρα της τώρα βρίσκεται μερικά μέτρα πιο μακριά, σε κάποια άλλη, πλουσιότερη σκηνή στο στρατόπεδο, με τον Najmuddin, τον αγοραστή της. Ένα κομμάτι αυτής της συναλλαγής έγκειται στην παράδοση – μιας κοινωνίας όπου τα κορίτσια εμπορεύονταν επί μακρόν για προίκα χωρίς να ερωτηθούν. Αλλά για τον Najmuddin, αυτή ήταν μια πράξη φιλανθρωπίας.
