H Αντωνία και οι άλλες οκτώ
ήταν υπέροχες
Η χοροθεατρική παράσταση Κι όμως δεν θα σας μισήσω που σήμερα το βράδυ απολαύσαμε στο Θερινό Δημοτικό Αμφιθέατρο Ξάνθης περιείχε ένα ηχηρό μήνυμα πολλαπλής εμβέλειας.
Η Ξάνθη έχει θαυμάσιους και θαυμάσιες δημιουργούς.
Ο χορός είναι μία αρχέγονη καλή τέχνη, μήτρα της μουσικής και του λόγου, σύντροφος των εικαστικών και του θεάτρου.
Είδαμε και θαυμάσαμε την Τέχνη του Χορού, παντρεμένη με το Λόγο, τη Μουσική, την Εικαστική έκφραση, το Θέατρο.
Είδαμε και θαυμάσαμε την Τέχνη του Χορού αντάμα με τον άνθρωπο και τα σύγχρονα προβλήματά του.
Η Τέχνη και ο Άνθρωπος πάνε μαζί.
Αναφέρω τις πανάξιες συν – τελέστριες της παράστασης:
Χορογράφος: Αντωνία Γιαννακοπούλου – Βοηθοί Χορογράφου & Χορευτές: Διαμαντίδου Κατερίνα, Ζουμπούλη Άννα, Καναργέλη Ειρήνη, Καραμπίνη Μάρθα, Κωνσταντινίδου Μαρίζα, Χατζηευαγγέλου Ζωή
Τραγούδι: Νίνα Μαζάνη
Σκηνικά-Κοστούμια: ξόμπλι Χειρότεχνο Κόσμημα
Φωτογράφηση-Eπιμέλεια Αφίσας: Φιντάνης Κωνσταντίνος
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Γιαννακοπούλου Αντωνία και Σοφία Σπυριδοπούλου
Έκθεση Ασπρόμαυρης Φωτογραφίας της Ουρανίας – Θάλειας Λίτσα στο χώρο της παράστασης.
Συνδιοργάνωση: Κέντρο Πολιτισμού Δήμου Ξάνθης
Το χοροθεατρικό δημιούργημα ήταν μια αφήγηση στηριγμένη στο βιβλίο του Λερίς «Κι όμως δεν θα σας μισήσω».
Ο Αντουάν Λερίς (Antoine Leiris) έχασε τη γυναίκα του Ελέν, στις 13 Νοεμβρίου 2015, δολοφονημένη στο Μπατακλάν. Συντετριμμένος από την απώλεια, δεν έχει παρά μόνο ένα όπλο: την πένα του. Την επομένη της τρομοκρατικής επίθεσης δημοσιεύει στο Facebook μια επιστολή με τον τίτλο “Vous n’aurez pas ma haine”, που συγκίνησε όλη τη Γαλλία, έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες Le Monde και Der Spiegel, με χιλιάδες share στο Facebook. Μέσα λοιπόν από τη χαραμάδα ελπίδας και τρυφερότητας που άνοιξε το γράμμα του, διηγείται στο βιβλίο αυτό πώς, παρόλα αυτά, η ζωή πρέπει να συνεχιστεί.
Ευχαριστούμε Αντωνία και οι άλλες οκτώ υπέροχες χορεύτριες που με την καλλιτεχνική σας δουλειά μας φέρατε κοντά σε ένα θαυμάσιο βιβλίο και σε ένα – αλίμονο – επίκαιρο προβλημα.
«“Επίθεση στο Μπατακλάν”. O ήχος κόβεται απότομα. Δεν ακούω πια παρά μονάχα την καρδιά στο στήθος μου, που λες και πασχίζει να δραπετεύσει. Οι τρεις αυτές λέξεις αντηχούν στο κεφάλι μου σαν ηχώ που μοιάζει να μην έχει τέλος. Ενα δευτερόλεπτο σαν ένας χρόνος. ΄Ενας χρόνος σιωπής, που έχει ριζώσει εκεί, στον καναπέ μου. Σίγουρα, πρόκειται για λάθος. Θέλω να επαληθεύσω πως ναι, πήγε εκεί, ίσως να σφάλλω, να ξεχνάω. ΄Ομως η συναυλία γινόταν όντως στο Μπατακλάν. Η Ελέν είναι στο Μπατακλάν».
Στις 15 Νοεμβρίου 2015, η ανοικτή επιστολή του Αntoine Leiris προς τους δολοφόνους της γυναίκας του, η οποία ήταν μεταξύ των θυμάτων των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, έκανε τον γύρο του κόσμου και «κοινοποιήθηκε» από σχεδόν 200 χιλιάδες χρήστες των social media. «Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να ξέρω. Είστε νεκρές ψυχές» ήταν το μήνυμα του προς τους ενόπλους, που δύο μέρες νωρίτερα είχαν εισβάλει στο θέατρο Μπατακλάν σκοτώνοντας 89 άτομα. «Θέλετε να φοβηθώ, να δω τους συμπολίτες μου με καχυποψία, να θυσιάσω την ελευθερία μου στην ασφάλεια. Χάσατε». Εναν χρόνο αργότερα, ο Leiris επανέρχεται στο προσκήνιο με ένα αφήγημα που δανείζεται τον τίτλο του από την πολυσυζητημένη ανάρτησή του στο Facebook: «Και όμως δεν θα σας μισήσω» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στερέωμα).
΄Εχω το δικαίωμα να μην είμαι γενναίος;
«Περιμένουν από μένα πολλά, και φοβάμαι πως δεν στέκομαι στο ύψος τους. ΄Εχω ακόμα το δικαίωμα να μην είμαι γενναίος; Το δικαίωμα να είμαι οργισμένος. Το δικαίωμα να μην αντέχω άλλο. Το δικαίωμα να πίνω πολύ και να καπνίζω ακόμα περισσότερο. Το δικαίωμα να δω μιαν άλλη γυναίκα, ή να μην ξαναδώ ποτέ καμία. Το δικαίωμα να μην ξαναγαπήσω, ποτέ πια. Να μην ξαναφτιάξω τη ζωή μου και να μη θέλω μιαν άλλη ζωή. Το δικαίωμα να μην έχω όρεξη να παίξω, να πάω στο πάρκο, να αφηγηθώ μία ιστορία».
Σταδιακά, ο πόνος δίνει τη θέση του στο πένθος. Η γραφή λειτουργεί σαν μιας μορφής ψυχανάλυση και ο συγγραφέας βιάζεται να ολοκληρώσει την αφήγηση πριν η ανάμνηση της Ελέν αρχίσει να ξεθωριάζει. «Προτού ο θάνατος ρίξει τελειωτικά την αυλαία πάνω σ’ αυτόν που ήμουν, παραμένω ακόμη εκείνος ο μέγας αφελής που η ελπίδα τον εμποδίζει να πέσει. Ποιος ξέρει τι θα γίνω αύριο, όταν η θλίψη μου θα με σπρώχνει να πέσω;». Τα τραύματα του Αntoine Leiris είναι πολύ βαθιά για να επουλωθούν, όμως, παρότι δεν έχει τίποτα το «ηρωικό», είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στην επιφάνεια για χάρη του Μελβίλ. Αποφασισμένος να μη «χαρίσει» το μίσος του στους δολοφόνους, δεν έχει καν τη ευκαιρία να εκτονώσει την οργή του. «Αυτοί που δεν έχουν κανέναν να του ρίξουν το φταίξιμο, είναι μόνοι με τη δυστυχία τους», παραδέχεται, αλλά επιμένει: «Δεν θα ξαναγυρίσουμε ποτέ στην παλιά μας ζωή. Ομως δεν θα οικοδομήσουμε μια ζωή ενάντια σ’ εκείνους. Θα προχωρήσουμε στη δική μας ζωή, ο ένας με τον άλλο».
Για το βιβλίο έγραψαν: Τρομοκρατικές επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου. Το συγκλονιστικό βιβλίο για το «Φάντασμα της Ελέν» από τον άνδρα της Αντουάν Λερίς Le Monde – Το βιβλίο είναι μια συγκλονιστική εξομολόγηση αγάπης που «ζωντανεύει» τη νεκρή σύζυγο.
Le Parisien – Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο facebook την επομένη των τρομοκρατικών επιθέσεων συγκλόνισε τη Γαλλία. Μόλις είχε χάσει τον έρωτα της ζωής του και τη μητέρα του μικρού του γιου. Σήμερα ο Αντουάν Λερίς μας παραδίδει ένα συγκλονιστικό βιβλίο.
Nouvel Observateur
Ευχαριστούμε την Αντωνία Γιαννακοπούλου και όλους/όλες που συνεργάστηκαν για το άριστο αποτέλεσμα. Συγχαίρω το κοινό της Ξάνθης που αγκάλιασε και εκτίμησε θερμά την παράσταση. Εύχομαι τα νέα παιδιά μας να συνεχίσουν το δρόμο της Δημιουργίας και της Πνευματικής Ανάτασης / Αντίστασης.
Θανάσης Μουσόπουλος
Ξάνθη 21 Αυγούστου 2017
