Ανοίγει απόψε το επταήμερο αφιέρωμα στον Αλέξη Δαμιανό «Μια Δυνατή Φωτιά», στον κινηματογράφο «Αλκυονίς», τιμώντας τη μνήμη του ποιητή της τέχνης, δέκα χρόνια από τον θάνατο του. Η μετανάστευση και η θέση της γυναίκας στην ελληνική πραγματικότητα της δεκαετίας του 60, εκφράστηκαν με μοναδική και ανεπανάληπτη συγκινητική γνησιότητα στην πρώτη του ταινία «Μέχρι το πλοίο» (1967).

Αλέξης Δαμιανός.Το έργο του καίει ακόμα σαν «Μια Δυνατή Φωτιά»

Η δεύτερη ταινία του, η «Ευδοκία» (1971), τον καθιέρωσε σε εμβληματική φυσιογνωμία του ελληνικού κινηματογράφου και την «Ευδοκία» ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Σε βαθμό που όταν χρόνια αργότερα – και αφού είχαν χαθεί τα ίχνη του στην Εύβοια, όπου καλλιεργούσε το χωράφι του-, επανήλθε στον κινηματογράφο με την τρίτη και τελευταία του ταινία, τον «Ηνίοχο» (1995), φάνηκε ότι ο προσωπικός μύθος του Αλέξη Δαμιανού επισκίασε την ταινία.

Ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης του θεάτρου, ο Αλέξης Δαμιανός (1921-2006) έγραψε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο, με μόλις τρεις ταινίες στην τριαντάχρονη κινηματογραφική του πορεία. «’Εκανα θέατρο ποιότητας κι έχασα χρήματα. Οικονομικά πέτυχα με ένα έργο που δεν εκτιμούσα καθόλου: Τα κόκκινα φανάρια. Αυτή ήταν η βασική αιτία που μ’ έδιωξε απ το θέατρο» είχε εξομολογηθεί στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Λάκη Παπαστάθη, σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος» το 1969. Και στράφηκε στον κινηματογράφο κατ αρχήν σαν ηθοποιός στον «Κλέφτη » του Παντελή Βούλγαρη, στο «Σύντομο Διάλειμμα» του Ντίνου Κατσουρίδη, στον «Φόβο» του Κώστα Μανουσάκη, πριν γυρίσει την πρώτη του ταινία, το «Μέχρι το πλοίο» και αμέσως μετά την «Ευδοκία». Έγινε ευρέως γνωστός με την πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση , το 1971 στον «Παράξενο ταξιδιώτη» του Γ. Φίλιππα και αργότερα επανήλθε στην τηλεόραση σκηνοθετώντας τον « Πατούχα» (1983). Η ερμηνεία του σαν ηθοποιός έγραψε στον «Καιρό των Ελλήνων» (1981) του Λάκη Παπαστάθη, ταινία που θα προβληθεί στο τιμητικό αφιέρωμα της Αλκυονίδας.