Φίλιππος Μπατζακίδης: Από κρεοπώλης συγγραφέας παιδικών παραμυθιών.

Η πεντάμορφη και τα 7 παραμύθια του γιαλού και του ανέμου. Τίτλοι των πολύ προσεγμένων παιδικών βιβλίων που έγραψε ο  Φίλιππος Μπατζακίδης όπου  εκτός από κρεοπώλης και αγωνιστής της ζωής, είναι και συγγραφέας παιδικών παραμυθιών. Παραμύθι, ένα λογοτεχνικό κομμάτι που αν η ψυχή σου δεν κρύβει περίσσιες ευαισθησίες δεν «βγαίνει».

Ο ίδιος λέει ότι γράφει από παιδί.

Τον ρωτήσαμε πώς έφτασε να έχε δύο πολύ όμορφα «δεμένα» βιβλία με πολύ καλή φωτογραφία και άλλα τόσα στο συρτάρι έτοιμα να κυκλοφορήσουν μόλις πάρουν τις σχετικές εγκρίσεις από τα αρμόδια υπουργία μιας και αυτά απευθύνονται σε παιδιά.

Ο ίδιος λέει πώς όταν ήταν παιδί, είχε μία γιαγιά που για την εποχή της ήταν πολύ εγγράμματη και αυτή έδωσε το έναυσμα. Η γιαγιά από την Σάμο και ο παππούς από την Σμύρνη που έκανε τσιγάρα και τα πουλούσε στο νησί και μετά παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Σμύρνη, ήταν οι πρωταγωνιστές που τον έβαλαν στην διαδικασία να συγκρατήσει τις εικόνες που κατέγραψε  στο παιδικό του μυαλό. Οι τότε νέοι πρωταγωνιστές της έξαψης της φαντασίας του εγγονού Φίλιππου και ιδιαίτερα η γιαγιά,  έγιναν η πηγή της έμπνευσης.  Η πολυμαθείς, για την εποχή της γιαγιά, μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις τις στον τότε νεαρό Φίλιππο που όταν πήγε στην Τρίτη τάξη του δημοτικού, τα ήξερε  είδη όλα από πριν. Κυρίως όμως,  η γιαγιά έλεγε πολύ ωραία παραμύθια.

Τις βασικές γνώσεις του πώς θα πει το παραμύθι ο τότε νεαρός Φίλιππος τις πήρε επίσης από την γιαγιά  και όταν αργότερα, σαν παιδί, όλες αυτές τις εικόνες τις «μετέφερε» στην Ξάνθη όλα αυτά αποτυπώθηκαν στο χαρτί.

Ο Φίλιππος Μπατζακίδης σαν μεγάλωνε πια στην Χρύσα της Ξάνθης. Όλα αυτά, ήταν καταγεγραμμένα στο μυαλό του  σαν παρακαταθήκες της γιαγιάς  και αργότερα, όταν πήγε φαντάρος τα καλλιέργησε λίγο παραπάνω και άρχισε να γράφει.

Όταν έκανε δικά του παιδιά, άρχισε να γράφει ακόμη περισσότερο. Κατοχύρωνε πνευματικά την περιουσία του.

Σημειώνει ο Φίλιππος ότι οι καλλίτεροι κριτές του ήταν τα παιδιά του. «Δεν είχα την τύχη να πάω σε μεγάλα σχολειά, λέει,  πήγα μέχρι την πρώτη στο γυμνάσιο. Είχαμε φτώχια μεγάλη εκείνα τα χρόνια. Αλλά διάβασα πολύ» και  λέει συγκεκριμένα περήφανος για το πόνημα του. «Ένα παραμύθι που απευθύνεται σε ένα παιδί, πρέπει να είναι λιτό και κατανοητό για να του κρατήσει το ενδιαφέρων και να συνεχίσει να το διαβάσει».