Από τα αρχαία χρόνια οι φερόμενες γενεές των Ελλήνων «νοίκιαζαν» από την Γενεσιουργό Δύναμη το Αιγαίον Πέλαγος που ήταν η ευλογία της Ελλάδος.
Πολλές φορές τα «ξύλινα τοίχοι» την έσωσαν, την τάισαν, την ταξίδεψαν, την ανέδειξαν στα πέρατα του κόσμου.
Ήταν η ευλογία αυτού του τόπου με το εκάστοτε αντίτιμο την κάθε φορά. Είτε πληρώνοντας με ψυχές, είτε με μάχες και πολέμους άδικους το Αιγαίον Πέλαγος έπαιρνε την αποζημίωση του κάθε φορά που στεκόταν ευλογημένο δίπλα στην Ελλάδα.
Οι αρχαίοι Έλληνες, σεβόντουσαν αυτή την δύναμη. Το Αιγαίο Πέλαγος το αγαπούσαν και μέχρι τα νεώτερα χρόνια, μόλις πριν από 150 χρόνια, την έσωσαν με την βοήθεια της θάσσας, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους.
Από τότε, ελεύθεροι ως λαός, οι προεστοί, οι βασιλείς, οι πρωθυπουργοί και αργότεροι οι πρόεδροι, έφτιαξαν νόμους και απαξίωσαν το Αιγαίο και σήμερα από ευλογία το μετέτρεψαν σε κατάρα.
Αντί να μάθουν στις νεότερες γενιές να αγαπούνε την θάλασσα μετά την γη να την σέβονται και να πορεύονται μαζί της, αυτοί έστηναν κομπίνες πάνω στα ευλογημένα της νερά, την άφησαν αφύλαχτη, απροστάτευτη, χωρίς αγάπη και σεβασμό, με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο υδάτινο νεκροταφείο που στον πάτο της βρίσκονται πνιγμένες ψυχές, ανήμπορων ανθρώπων, κατατρεγμένων κυνηγημένων από τον πόλεμο.
Από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου, βλέπουμε πολιτικούς που την θέλουν, την απαιτούν, σκεπτόμενοι πώς οι κρυμμένοι θησαυροί που βρίσκονται μέσα στην υγρή αγκαλιά του Αιγαίου, θα κάνουν τον λαό τους ποιο δυνατό.
Μήπως είναι ακόμα καιρός να μετατρέψουμε το Αιγαίο από κατάρα σε ευλογία πάλι;