Στις 24 Οκτωβρίου 2025 στο Παλιό Δημαρχείο 7 μμ η Ξάνθη
Παρουσιάζεται η Ποίηση της Ευαγγελίας Τάτση
Οι εκδόσεις Βακχικόν, το βιβλιοπωλείο Σπανίδης και οι Νεότερες Θράσσες Συγγραφείς παρουσιάζουν στην Ξάνθη την ποίηση της Ευαγγελίας Τάτση. Για την ποίησή της θα μιλήσουν ο Θανάσης Μουσόπουλος και ο Πασχάλης Κατσίκας, ενώ τον συντονισμό της όλης εκδήλωσης έχει η Πηνελόπη Καμπάκη Βουγιουκλή.
Η Ευαγγελία Τάτση γεννήθηκε στο Περιστέρι. Σπούδασε στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστήμιου Πατρών. Εργάζεται σε φαρμακευτική εταιρεία στο τμήμα ιατρικής ενημέρωσης. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Ακακίες στη σαβάνα (εκδόσεις Βακχικόν 2020) συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το Βραβείο Γιάννης Βαρβέρης 2021. Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Φυτά εσωτερικού χώρου (εκδόσεις Βακχικόν 2022) τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης από την Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης το 2022. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γερμανικά και στα αραβικά και έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, ποιητικές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Το βιβλίο Θα γίνουν όλα με τα μάτια ανοιχτά είναι η τρίτη ποιητική συλλογή της.
(Πηγή: “Εκδόσεις Βακχικόν”, 2024)
Η Ευαγγελία Τάτση λέγει για τη σχέση της με την ποίηση:
«Μπορώ να απαντήσω με μια εικόνα; Διαλέγω την εικόνα της μπάμπουσκας. Θέλω να πω πως ισχύουν και τα δύο. Διαδοχικά το επιλέγουμε και μας επιλέγει με τρόπο που η σειρά χάνεται. Η λέξη που χαρακτηρίζει τη διαδικασία είναι ο εγκιβωτισμός. Αν θεωρήσουμε πως υπάρχουν δύο υποκείμενα, το ποίημα και ο δημιουργός του, αυτά ορίζονται τόσο από τη διαφορά τους όσο και από το γεγονός πως το ένα υποκείμενο περιέχει το άλλο».
Οι άνθρωποι κουβαλούν ένα πουλί στον ώμο τους
ο καθένας το δικό του / ο καθένας άλλο.
Κανείς δεν βλέπει / εκείνο που στέκει στον ώμο του
εκτός απ’ τους λυπημένους / που κουβαλούν έναν γκιώνη
και τον ακούνε να κλαίει / γι’ αυτό είναι λυπημένοι
ο γκιώνης όμως δεν τους βλέπει / και κλαίει για πάντα που τους έχασε.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Επιστρέφω / κι αδειάζω την αισιοδοξία μου
σε ντουλάπια που λιγουρεύονται
ταμπλέτες λεμονιού / τοποθετώ την δύση εναλλακτικά στο τζάκι / για τις περσίδες ίσως
μια μόνο ανατολή να φτάνει.
Τον ουρανό τον λέω κορυφή / ανάσα έχω ώς τα κυπαρίσσια
τα κωνοφόρα χάνονται στο ύψος του Οκτώβρη.
Με ιαχές θα καρφώσω / τη σημαία στα Χριστούγεννα
για τον κατήφορο δεν έχω σχέδιο / ούτε μυρωδιά από Άνοιξη
αδύνατον τα μπαμπού του σαλονιού / να μυρίσουν ανάμνηση
τότε περίπου μου φορούν τη μάσκα οξυγόνου / πάρε βαθιά ανάσα, μέτρα.
Ξυπνάω πάντα στην ανάνηψη / της δεύτερης πανσελήνου
ευτυχής και γκρίζα / όπως η σκιά της πέτρας
ενσωματωμένη πλήρως στο τοπίο μου.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
