Editorial

Ευτυχώς που δεν ζήτησε συγγνώμη ο Τσίπρας

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κανένα λόγο να ζητήσει συγγνώμη από αυτούς που είναι ακόμη στο «Βάστα Σόιμπλε»

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Μελετώ τις αντιδράσεις για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Με τη «γραμμή» που ενώνει πολλές από αυτές να μην είναι τόσο αδιόρατη όσο θα επιθυμούσαν οι εμπνευστές της, συμπυκνώνονται στα ακόλουθα σημεία.

 

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ζητήσει συγγνώμη που ήταν αριστερός και τόλμησε να αμφισβητήσει και να αντιταχθεί σε πολιτικές που γονάτιζαν μια κοινωνία, προκαλώντας ανθρωπιστική κρίση.

 

Πρέπει να ζητήσει συγγνώμη που πίστεψε ότι μπορούσε να υπάρξει και διεκδίκησε με σθένος μια καλύτερη -με βιώσιμους όρους κοινωνικά και οικονομικά- συμφωνία, αντί να πάει την πρώτη μέρα στον Σόιμπλε και τον Τόμσεν και να πει: «γράψτε σε ένα χαρτί αυτά που θέλετε και θα πάω να τα περάσω από τη Βουλή».

 

Πρέπει να ζητήσει συγγνώμη που επιδίωξε μέχρι τέλους και αξιοποιώντας κάθε μέσο έναν έντιμο συμβιβασμό, μια βιώσιμη λύση με τους δανειστές, γιατί έτσι πρόδωσε την ιδεολογία του. Μια σκέψη που βασάνισε και τον ίδιο, όπως φαίνεται σε διάσπαρτες αναφορές στο βιβλίο του, το οποίο δεν φείδεται σε αυτοκριτική ούτε για τα ιδεολογικά ζητήματα. Σε μια αναμέτρηση λοιπόν με τον καθρέφτη, στο σημείο που μιλά για συντρόφους που επέλεξαν τη φυγή μετά την συμφωνία, ο Τσίπρας γράφει: «να ξεκινήσεις έναν αγώνα είναι εύκολο, μας μάθαιναν στα νεανικά μας χρόνια έμπειροι, μπαρουτοκαπνισμένοι συνδικαλιστές της Αριστεράς. Το θέμα είναι να καταλάβεις πότε πρέπει να σταματήσεις για να μην τα χάσεις όλα, να κεφαλαιοποιήσεις όσα κέρδισες και να σχεδιάσεις κάτω από καλύτερες συνθήκες πώς θα καταφέρεις όσα δεν κατάφερες».

 

«…πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες», είχε πει ο Αναγνωστάκης.

 

Πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και γιατί δεν επιδίωξε πιο έγκαιρα τον συμβιβασμό, αποδεχόμενος προφανώς τα τελεσίγραφα των δανειστών, υπακούοντας τυφλά στον ορντοφιλελευθερισμό του Σόιμπλε.

 

Πρέπει να ζητήσει συγγνώμη που απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό και του ζήτησε να πάρει θέση κάνοντάς τον κοινωνό της εκδικητικής και εκβιαστικής τακτικής των δανειστών, αλλά και για το ότι πήγε να κάνει διαπραγμάτευση στη βάση της λαϊκής εντολής, την οποία χρησιμοποίησε ως όπλο.

Πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και γιατί υπέγραψε Τρίτο Μνημόνιο.

Πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και γιατί έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια, πριν ολοκληρωθεί το -προσοδοφόρο για κάποιους- κοινωνικό πείραμα του ακραίου νεοφιλευθερισμού.

Κατά βάση πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για το ίδιο το γεγονός ότι αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική και για το γεγονός ότι ενώ δεν προερχόταν από «πολιτικό τζάκι», ούτε από παραδοσιακό «κόμμα εξουσίας», τόλμησε και κατάφερε να κερδίσει τρεις εκλογές και να κυβερνήσει τη χώρα.

 

Οι «δικαστές» όμως του Τσίπρα θα πρέπει να απαντήσουν ορισμένα βασικά ερωτήματα:

Θεωρούν ότι φταίει ο Τσίπρας για τις επιλογές προηγούμενων κυβερνήσεων που διόγκωσαν το χρέος και διαμόρφωσαν τους όρους ώστε το 2010 η χώρα να βρεθεί σε ανοιχτή κρίση χρέους; Τι ήταν και τι έκαναν εκείνα τα χρόνια όλοι αυτοί; Έκρουαν κώδωνες κινδύνου ή εξυμνούσαν την «ισχυρή Ελλάδα»;

Θεωρούν ότι τα μνημόνια ήταν στη σωστή κατεύθυνση ή ήταν μια καταστροφική απάντηση στην κρίση χρέους, που αποτύπωνε, μεταξύ άλλων, την αντίληψη ορισμένων κύκλων ότι στην Ελλάδα είμαστε «τεμπέληδες» και κάποιος πρέπει να μας «εκσυγχρονίσει» με το ζόρι;

Θεωρούν ότι η κοινωνία δεν έπρεπε να εξεγερθεί για την ανεργία που έφτανε το 27%, και στους νέους ήταν πάνω από 50%, την συρρίκνωση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τη διάλυση της αγοράς εργασίας, την απαίτηση να εκποιηθεί (και όχι αξιοποιηθεί) η δημόσια περιουσία, την ανέχεια, την εξαθλίωση και την ταπείνωση;

Θεωρούν ότι είχαμε δικαίωμα ως χώρα ισότιμο μέλος της ΕΕ να απαιτήσουμε κανονική διαπραγμάτευση με τους εταίρους για ένα οικονομικό πρόγραμμα με συγκεκριμένους στόχους και ημερομηνία λήξης ή θα έπρεπε να υπακούμε στις αλλεπάλληλες απαιτήσεις νέων μέτρων συχνά παράλογων «υπογράφοντας» ένα μνημόνιο διαρκείας;

Θεωρούν ότι η χώρα έπρεπε να κάνει ό,τι μπορεί για να διαχειριστεί με ανθρωπιστικό τρόπο τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή αντιθέτως θα έπρεπε να αφήνουμε παιδιά να πνίγονται στο Αιγαίο για να αποτρέψουμε την άφιξη μεταναστών;

Θεωρούν ότι έπρεπε να λυθεί το «Μακεδονικό» με σύνθετη ονομασία, όπως όλα τα κόμματα είχαν παραδεχτεί ότι ήταν η μόνη λύση, ήδη από τη δεκαετία του 1990, ή ήταν προτιμότερο να είχαμε κρατήσει την «εθνική μας μαγκιά», αλλά όλος ο πλανήτης να αποκαλεί τη χώρα στα βόρεια σύνορά μας νέτα σκέτα «Μακεδονία»;

Και τέλος πάντων, ακόμη και εάν δεχτούμε ότι από το 2015 έως το 2019 είχαμε μια διακυβέρνηση από την οποία «ευτυχώς γλυτώσαμε» όπως γράφουν μερικοί, πώς βλέπουν την επόμενη κατάσταση;

Δηλαδή, εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν μια «περιττή αναστάτωση», τότε πώς θα χαρακτηρίσουμε την «κανονικότητα» που ακολούθησε;

Γιατί γλυτώσαμε από τον Τσίπρα για να ζήσουμε την έκρηξη της ακρίβειας, το brain drain που συνεχίζεται, τις υποκλοπές οργανωμένες -όπως αποδεικνύεται- από το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, την τραγωδία των Τεμπών και την επιχείρηση «μπαζώματος» των ευθυνών, τη διάλυση του ΕΣΥ, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων.

Για όλα αυτά τι έχουν να πουν όσοι σήμερα ζητούν από τον Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη;

 

Στην πραγματικότητα στον λόγο και τη στάση όλων αυτών που σήμερα αναπαράγουν το τροπάριο της συγγνώμης και του «δείτε από τι γλυτώσαμε», βλέπει κανείς τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στην κρίση, μέσα από ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, μίζες και κακοδιαχείριση στη λογική «στην υγειά των κορόιδων». Μπορεί να ερμηνεύσει τη συστράτευση ενός μέρους των ελίτ γύρω από τα Μνημόνια για τα οποία πλήρωναν το μάρμαρο πρωτίστως αυτοί που δεν ευθύνονταν για την κρίση, αλλά και να καταλάβει τι και ποιους εξυπηρετεί η σημερινή επίμονη υποστήριξη μιας πολιτικής και ενός ύφους και ήθους διακυβέρνησης το οποίο η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας αποκηρύσσει.

Και εάν επιμένουν σε αυτή τη λογική και αυτή τη ρητορική είναι ακριβώς γιατί η βασική τους αγωνία δεν είναι το καλό του τόπου, ή το να μπορέσει να υπάρξει ξανά ελπίδα στην κοινωνία, αλλά πρωτίστως το να παραταθεί στο διηνεκές η σημερινή κατάσταση, γιατί τους βολεύει και τους συμφέρει. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι συμφέρει και τη χώρα.

ΥΓ Ο Τσίπρας στο βιβλίο του και αυτοκριτική κάνει και όπου πρέπει ζητάει συγγνώμη. Και το κάνει όπως πρέπει να το κάνουν οι πολιτικοί: αναλαμβάνοντας την ευθύνη και λέγοντας κάναμε λάθος και δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί συγγνώμη δεν σημαίνει τελετουργικό αυτομαστίγωμα αλλά καθαρή ανάληψη ευθύνης. «Εγώ ήμουν επικεφαλής του κράτους όταν έγινε η καταστροφή. Εμένα βάραινε πρωτίστως η ευθύνη» γράφει χωρίς περιστροφές ο Τσίπρας στις σελίδες για την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, που κάποιοι σε κρεσέντο ακραίου λαϊκισμού τις μέτρησαν αλλά μάλλον δεν τις διάβασαν, δείχνοντας τι σημαίνει πραγματική ανάληψη ευθύνης και πολιτικός που νιώθει ως «προσωπική συντριβή» μια τραγωδία και πραγματικά τον βαραίνει.