Η Πόλη χρειάζεται Επιτέλους
τον Προμηθέα της
και όχι τους κατά καιρό
Επιμηθείς…..
Από τον επίσημο διαδικτυακό ειδησεογραφικό ιστότοπο της ΕΡΤ
σε επιμέλεια Χριστίνας Παναγιώτας Βελαλή ενημερώνομαι ότι:
«Στο μαγευτικό Πήλιο, το ενδιαφέρον των επισκεπτών, συγκεντρώνει και φέτος ο Μουτζούρης,
το χειροποίητο ξύλινο τρένο του Πηλίου,
που σχεδιάστηκε το 1893,
και κάνει καλοκαιρινά δρομολόγια,
σε μια μαγευτική διαδρομή μέσα στη φύση.
Πλήθος επισκεπτών συρρέουν για να φωτογραφηθούν
με το μυθικό τρενάκι του Πηλίου και να απολαύσουν
την παραμυθένια αυτή διαδρομή…..
Σφύζουν από ζωή τα χωριά του Πηλίου,
τόσο στα παράλια όσο και στα ορεινά του,
με πληρότητες που αγγίζουν το 100%».
Έργο γεμάτο δύναμη για να δώσει επιτέλους ελπίδα
και εδώ σε μας τον τόπο της συστηματικής
αποδόμησης και καταστροφής
όπου βομβαρδίζεται κάθε μέρα
ο ιδρώτας μας από τους εισβολείς μούτσους
της καταστροφικής πολιτική ορθότητας,
που σκίζουν με μίσος τον αράπη των πανιών μας
στα ολίγιστα και άνυδρα νυσταγμένα πάθη τους.
Όμως οι Άγιοι και οι Νεράιδες
έρχονται κάθε βράδυ στον ύπνο του Τόπου μας
και ρωτάνε:
«Που είναι Ορέ Κλεφτόπουλα
το τρενάκι των Μαιάνδρων του Νέστου ποταμού;»
Ρώτησα πρόσφατα βετεράνο επαγγελματία
ξυλοκόπο-καλαφάτη-μαραγκό
και μου αποκρίθηκε:
«Μόνο την άνοιξη το ξύλο αφήνει
να το κόψεις ευθύγραμμα.
Ίσως τότε και μόνον τότε
να ξεπλύνεις από πάνω σου
κάθε κακήν ανάμνηση».
Εμείς για να εξηγούμαστε,
το μαύρο κουτί ποτέ δεν το κρύψαμε.
Λήθη δεν επιδιώξαμε στη ψυχική πραγματικότητα
και ούτε διατάραξη της ροής
των επενδύσεων και των διεγέρσεων.
Ο χρόνος μας δεν είχε ποτέ ρωγμές
για να εισβάλει μέσα η μονοτονία των ημερών
και ο καταναγκασμός της επανάληψης.
Λατρέψαμε το σπάνιο καλά κρυμμένο
σχιστό λακωνικό πέπλο της Πόλης.
Δέχομαι ότι δικαίωμα άποψης έχουν όλοι.
Όμως οι απόψεις δεν είναι Όλες Ίσες
ως προς την τιμή και την ηθική τους.
Η αξία τους εξαρτάται από το βάρος
των γνωσιακών αποσκευών που κουβαλά ο καθένας.
Κατηγορούν οι εισβολείς σταυροφόροι
την ποιητική μας όραση,
που έχει την ικανότητα να μετατρέπει
την πραγματικότητα σε ένα σύνολο λέξεων και εικόνων οξυμμένης ευαισθησίας
και που αποφεύγει την ωραιολογία
και τον χαμηλόβαθμο λυρισμό.
Απαιτείται λοιπόν ένα αληθινό νοητικό εφαρμόσιμο άλμα,
για να καταξιωθείς στην συνείδηση του τόπου,
ως ένας Θεσμός που θέλει να υπηρετήσει
την σύγχρονη κοινωνία του Τόπου.
Το ζητούμενο είναι πώς ο Τόπος μας θα γίνει το μέρος
όπου θα θέλουμε οι ίδιοι να γίνει στέκι μας.
Ειδάλλως θα συνεχίσει να επικρατεί
ο πίνακας με την φώκια,
που κλαίει τον πνιγμένο όσο σαπίζει
και έπειτα κάθεται και τον τρώγει.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
Ξάνθη 15 Αυγούστου 2022
(φωτογραφικό αρχείο Εκδόσεων ΣΠΑΝΙΔΗ , Δήμου Τοπείρου,
περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ)
