Οι εγκύκλιοι Μ Παρασκευής και Πάσχα από Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ

ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ

Ἀριθμ. Πρωτ. 289

 

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

 

Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν καί προσκυνήσαντες τά Πάθη καί τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου, ἰδού καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τῆς ἐνδόξου Αὐτοῦ Ἀναστάσεως, λαμπρυνόμενοι τῇ πανηγύρει καί ἀναβοῶντες ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό κοσμοσωτήριον ἄγγελμα «Χριστός Ἀνέστη»!

Ὅ,τι πιστεύομεν, ὅ,τι ἀγαπῶμεν, ὅ,τι ἐλπίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι συνδέεται μέ τό Πάσχα, ἀπό αὐτό ἀντλεῖ τήν ζωτικότητά του, ἀπό αὐτό ἑρμηνεύεται καί νοηματοδοτεῖται. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀπάντησις τῆς Θείας ἀγάπης εἰς τήν ἀγωνίαν καί τήν προσδοκίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί εἰς τήν «ἀποκαραδοκίαν» τῆς συστεναζούσης κτίσεως. Ἐν αὐτῇ ἀπεκαλύφθη τό νόημα τοῦ «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν»[1] καί τοῦ «καί εἶδεν ὁ Θεός τά πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καί ἰδού καλά λίαν»[2].

Ὁ Χριστός εἶναι «τό Πάσχα ἡμῶν»[3], «ἡ ἀνάστασις πάντων». Ἐάν ἡ πτῶσις ὑπῆρξεν ἀναστολή τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου πρός τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ἀνοίγεται πάλιν εἰς τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ» ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Συντελεῖται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον ἰᾶται τό «μέγα τραῦμα», τόν ἄνθρωπον. Εἰς τήν ἐμβληματικήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Μονῇ τῆς Χώρας, ἀτενίζομεν τόν κατελθόντα «μέχρις ᾍδου ταμείων» Κύριον τῆς δόξης καί καθελόντα θανάτου τό κράτος, νά ἀναδύηται ζωηφόρος ἐκ τοῦ τάφου, συνανιστῶν τούς γενάρχας τῆς ἀνθρωπότητος, καί ἐν αὐτοῖς ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος, ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, ὡς ἐλευθερωτής ἡμῶν ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου.

Ἐν τῇ Ἀναστάσει φανεροῦται ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ὡς ἀπελευθέρωσις καί ἐλευθερία. «Τῇ ἐλευθερίᾳ … Χριστός ἡμᾶς ἡλευθέρωσε»[4]. Τό περιεχόμενον, τό «ἦθος» αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία πρέπει νά βιωθῇ ἐνταῦθα χριστοπρεπῶς, πρίν τελειωθῇ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ, εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς «καινῆς κτίσεως». «Ὑμεῖς γάρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις»[5]. Ἡ ἐλευθερία τοῦ πιστοῦ, τεθεμελιωμένη εἰς τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, εἶναι πορεία πρός τά ἄνω καί πρός τόν ἀδελφόν, εἶναι «πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη»[6]. Εἶναι ἔξοδος ἀπό τήν «Αἴγυπτον τῆς δουλείας» καί τῶν ποικίλων ἀλλοτριώσεων, χριστοδώρητος ὑπέρβασις τῆς ἐσωστρεφοῦς καί συρρικνωμένης ὑπάρξεως, ἐλπίς αἰωνιότητος, ἡ ὁποία ἐξανθρωπίζει τόν ἄνθρωπον.

Ἑορτάζοντες τό Πάσχα, ὁμολογοῦμεν ἐν Ἐκκλησίᾳ, ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἔχει ἤδη ἐγκαθιδρυθῆ, ἀλλά δέν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ»[7]. Ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, τά ἐγκόσμια πράγματα ἀποκτοῦν νέον νόημα, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ἤδη μεταμορφωμένα καί μεταμορφούμενα. Τίποτε δέν εἶναι ἁπλῶς «δεδομένον». Τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν ἐσχατολογικήν τελείωσίν των. Αὐτή ἡ «ἀκράτητος φορά» πρός τήν Βασιλείαν, ἡ ὁποία βιοῦται κατ᾿ ἐξοχήν ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει, προφυλάσσει τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἀφ᾿ ἑνός μέν ἀπό τήν ἀδιαφορίαν διά τήν ἱστορίαν καί τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν αὐτῇ, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἀπό τήν λήθην τοῦ Κυριακοῦ λόγου «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»[8], τῆς διαφορᾶς δηλονότι μεταξύ τοῦ «ἤδη» καί τοῦ «ὄχι ἀκόμη» τῆς ἐλεύσεως τῆς Βασιλείας, συμφώνως καί πρός τό θεολογικώτατον «Ὁ Βασιλεύς ἦλθεν, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, καί ἡ Βασιλεία του θά ἔλθῃ»[9].

Κύριον γνώρισμα τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ πιστοῦ εἶναι ὁ ἀσίγαστος ἀναστάσιμος παλμός, ἡ ἐγρήγορσις καί ὁ δυναμισμός της. Ὁ χαρακτήρ αὐτῆς ὡς δώρου τῆς χάριτος ὄχι μόνον δέν περιορίζει, ἀλλά ἀναδεικνύει τήν ἰδικήν μας συγκατάθεσιν εἰς τήν δωρεάν, καί ἐνδυναμώνει τήν πορείαν μας καί τήν ἀναστροφήν μας ἐν τῇ νέᾳ ἐλευθερίᾳ, ἡ ὁποία ἐμπερικλείει καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀλλοτριωθείσης σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν. Ὁ ἐν Χριστῷ ἐλεύθερος δέν ἐγκλωβίζεται εἰς «γήϊνα ἀπόλυτα», ὡς «οἱ λοιποί, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα»[10]. Ἡ ἐλπίς ἡμῶν εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἐν Αὐτῷ ὡλοκληρωμένη ὕπαρξις, ἡ λαμπρότης καί ἡ φωτοχυσία τῆς αἰωνιότητος. Τά βιολογικά ὅρια τῆς ζωῆς δέν ὁρίζουν τήν ἀλήθειάν της. Ὁ θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τῆς ὑπάρξεώς μας. «Μηδείς φοβείσθω θάνατον∙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν ὑπ᾿ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ᾍδην ὁ κατελθών εἰς τόν ᾍδην»[11]. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία εἶναι ἡ «ἄλλη πλᾶσις»[12] τοῦ ἀνθρώπου, πρόγευσις καί προτύπωσις τῆς πληρώσεως καί τῆς πληρότητος τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῷ «νῦν καί ἀεί» τῆς ἐσχάτης ἡμέρας, ὅτε οἱ «εὐλογημένοι τοῦ Πατρός» θά ζοῦν πρόσωπον πρός πρόσωπον μετά τοῦ Χριστοῦ, «ὁρῶντες αὐτόν καί ὁρώμενοι καί ἄληκτον τήν ἀπ᾿ αὐτοῦ εὐφροσύνην καρπούμενοι»[13].

Τό Ἅγιον Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς μία θρησκευτική ἑορτή, ἔστω καί ἡ μεγίστη δι᾿ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους. Κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε προσευχή καί δέησις τῶν πιστῶν, κάθε ἑορτή καί μνήμη Ἁγίων καί Μαρτύρων, ἡ τιμή τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἡ «περισσεία τῆς χαρᾶς» τῶν Χριστιανῶν (Β´ Κορ. η´, 2), κάθε πρᾶξις θυσιαστικῆς ἀγάπης καί ἀδελφοσύνης, ἡ ὑπομονή ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἡ οὐ καταισχύνουσα ἐλπίς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι πανήγυρις ἐλευθερίας, ἐκπέμπουν πασχάλιον φως καί ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, δοξάζοντες τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀπευθύνομεν πρός πάντας ὑμᾶς, τούς ἐν ἁπάσῃ τῇ Δεσποτείᾳ Κυρίου τιμιωτάτους ἀδελφούς καί τά προσφιλέστατα τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἑόρτιον ἀσπασμόν, εὐλογοῦντες μαζί σας γηθοσύνως, ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκα´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

[1] Γεν. α’, 26.

[2] Γεν. α’, 31.

[3] Α’ Κορ. ε’, 7.

[4] Γαλ. ε’, 1.

[5] Γαλ. ε’, 13.

[6] Γαλ. ε’, 6.

[7] Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις, μτφρ. Δ. Τσάμη, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1976, σ. 37.

[8] Ἰωάν. ιη’, 36.

[9] Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ὅ.π., σ. 99.

[10] Α’ Θεσσ. δ’, 13

[11] Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος Κατηχητήριος εἰς τήν ἁγίαν καί λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς ἐνδόξου καί σωτηριώδους Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Αναστάσεως.

[12] Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη ἠθικά, ΒΕΠΕΣ 61, σ. 227.

[13] Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, Δ’, 27 (100), Κείμενον, μετάφρασις, σχόλια Ν. Ματσούκα, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 452.

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 231^η

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2021 

 

Προς τον Ιερό Κλήρο και τον ευσεβή Λαό

της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

 

Αδελφοί μου αγαπητοί,

Ακούσαμε στην Ακολουθία της εννάτης ώρας να ψάλλει η Εκκλησία μας απευθυνόμενη στο σταυρωθέντα Κύριο «Ο εν τη εννάτη ώρα δι  ημᾶς σαρκί του θανάτου δεξάμενος».

Ήταν η 3η απογευματινή, 9η κατά την βυζαντινή μέτρηση του χρόνου, όταν ο Χριστός είπε το «τετέλεσται» αφήνοντας την τελευταία του πνοή πάνω στον Σταυρό.

Έκλεισαν τα μάτια που σαγήνευσαν τα πλήθη, σταμάτησε η καρδιά που ο κτύπος της ήταν του κόσμου ο ρυθμός. Νεκρώθηκαν τα καταστόλιστα από τις ευεγερσίες και ευλογίες χέρια Του, που ένωσαν την γη με τον ουρανό και τα πληγωμένα από τα καρφιά και σημαδεμένα από τις οδοιπορίες πόδια Του ακινητοποιήθηκαν.

Τι θα απογίνει το πανάχραντο αιματοβαμμένο, γυμνό και κρεμασμένο στον Σταυρό Σώμα Του.

Σιωπή και ερημιά γύρω από Εκείνον που έπλασε τους ανθρώπους και πέθανε γι  αὐτούς.

Ξαφνικά μέσα στο σούρουπο γλιστράει με βήμα σταθερό μια σκια. Είναι ο Ιωσήφ ο βουλευτής  ο ευσχήμων, ο κρυφός μαθητής του Χριστού «Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατω το Σώμα Κυρίου Ιησού» να το αποκαθηλώσει και να το ενταφιάσει. Δεν υπολογίζει τους κινδύνους και το κόστος. Δεν ακούει εκείνους που τον αποτρέπουν από αυτό το έργο. Δεν επηρεάζεται από τους άλλους που του συνιστούν να διαχωρίσει την θέση του από ένα κατάδικο. Δεν φοβάται τίποτα, γιατί η αγάπη διώχνει τον φόβο.

Στην αποκαλυπτική εποχή που ζούμε, σε μια κοινωνία χωρίς οράματα, ιδανικά και αξίες, έχουμε ανάγκη από τόλμη και θάρρος που περίσσευσε στην ψυχή του Ιωσήφ, του Νικοδήμου, των Μυροφόρων γυναικών.

Χρειάζεται τόλμη για να μην εξαρτάς την πίστη σου από την γνώμη των άλλων και να λες την αλήθεια. Χρειάζεται τόλμη να λες το όχι στους διαφόρους καθοδηγητές. Χρειάζεται τόλμη να παίρνεις αδίστακτα ανάμεσα σε αθέους την θέση του Χριστιανού και να χαράζεις στις πορείες των υλιστών την αντιπορεία προς τον Γολγοθά.

Χρειάζεται τόλμη στο σύνθημα των αρνητών που διαλαλούν πως «πέθανε ο Θεός» να υψώνεις την μαρτυρία σου «ζει Κύριος ο Θεός», χρειάζεται τόλμη να κάνεις τον σταυρό σου όταν οι άλλοι γύρω σου είναι έτοιμοι να ειρωνευθούν.

Χρειάζεται τόλμη να ανακαλέσεις στην τάξη εκείνον που χωρίς ντροπή βλασφημεί τα θεία και απαξιώνει τις αξίες της ζωής. Χρειάζεται τόλμη, θάρρος και αποφασιστικότητα για να σπάσει ο νέος τα δεσμά από ουσίες που καταστρέφουν την ζωή και βυθίζουν στην απόγνωση την οικογένειά του.

Χρειάζεται τόλμη για να μην αντιδικείς όταν ο άλλος σε αδικεί κατάφορα και να ανταποκρίνεσαι με τον αποστολικό λόγο «λοιδορούμενοι ευλογούμε, διωκόμενοι ανεχόμεθα βλασφημούμενοι παρακαλούμε». Χρειάζεται τόλμη, όταν σε σταυρώνουν με τον συκοφαντικό λόγο τους, όταν σε πληγώνουν με την φαρμακερή γλώσσα τους, όταν διασύρουν την τιμή και την υπόληψή σου να προφέρεις τα λόγια του Εσταυρωμένου Χριστού «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Τόλμη, θάρρος, αποφασιστικότητα χαρακτήριζε όλους εκείνους που πριν από 200 χρόνια το 1821 θυσίασαν την άνεση τους, τις περιουσίες τους αλλά και την ίδια τους την ζωή από αγάπη γία την πατρίδα, για να ζήσουν ελεύθερες οι επόμενες γενεές. Να πεθάνουμε εμείς να ζήσει η Ελλάδα, έλεγαν.

Αδελφοί, εύχομαι να θεριέψει μέσα μας η αγάπη για τον Χριστό και τότε το θάρρος και η τόλμη θα είναι στολίδι της ψυχής και όπλο πνευματικό στις στιγμές των πειρασμών και των δυσκολιών της ζωής μας.

Καλή Ανάσταση

Διάπυρος προς τον Παθόντα και Ταφέντα Κύριον ευχέτης

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

 

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 232^η

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2021

 

Προς τον Ιερό Κλήρο και τον ευσεβή Λαό

της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

 

Αγαπητοί αδελφοί Χριστός Ανέστη

Τον Αναστάντα Κύριο, οι άνθρωποι της εποχής του τον αμφισβήτησαν, τον κορόιδεψαν, τον περιέπεξαν. Έπειτα τον βασάνισαν, τον πόνεσαν, τον θανάτωσαν και τον έθαψαν.

Όμως η αγάπη συγχωρεί, δεν εκδικείται. Άντέχει, ελπίζει, υπομένει. Αναστήθηκε από τον τάφο ο Χριστός. Επανήλθε στη ζωή μας, ξαναγύρισε η αγάπη στον κόσμο μας.

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το συγκλονιστικώτερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία και το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η Εκκλησία. «ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» γράφει ο Απόστολος Παύλος.

Για τους μαθητές του Χριστού η ανάσταση είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.

«ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν… αναγγέλομεν υμίν».

Όλη η ζωή τους, η πορεία, το μαρτύριο τους είναι μαρτυρία της Αναστάσεως, μαρτυρία που έδωσαν όλοι οι Άγιοι δια μέσου των αιώνων. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Ο αναμάρτητος Χριστός δεν ήταν δυνατόν να νικηθεί από τον θάνατο. «Θάνατος αυτώ ουκέτι κυριεύει».

Μόνον όσοι ζουν μακριά από τον Χριστό φοβούνται τον θάνατο. Για τους πιστούς «Χριστός εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο».

Η λέξη Πάσχα σημαίνει διάβαση, πέρασμα. Το να ζεις το γεγονός της αναστάσεως σημαίνει ότι ζεις το πέρασμα από την ζωή της αμαρτίας, της αδικίας, της εχθρότητας, της φθοράς και του θανάτου, στη ζωή της αγιότητας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης και της αιωνιότητας, ότι ζεις στην «καινή κτίση».

Υποδούλωση και εξάρτηση από άλλους ανθρώπους, από ιδεολογίες και συστήματα, από ναρκωτικές ουσίες και θεωρίες, βιασμοί και εξευτελισμοί της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, είναι μερικά δείγματα του καθημερινού θανάτου που υφίσταται ο άνθρωπος.

Μόνο η Εκκλησία έχει την δυνατότητα να θανατώσει τον θάνατο και να μεταδώσει την ζωή. Και επειδή υπάρχει αυτή, αξίζει κανείς να ζει, να αγωνίζεται και να πεθαίνει.

Στον δικό μας τόπο, στην δική μας ορθόδοξη παράδοση η πίστη στην Ανάσταση, η αναφορά στον ένα Θεό, όχι τιμωρό και δικαστή, αλλά πατέρα, φίλο, αδελφό, ήταν ο άξονας που οργάνωνε την ζωή και την συνοχή μας. Αυτή η πίστη έδινε την ταυτότητά μας.

Εφέτος αδελφοί που γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση να διαβάσουμε όσα κείμενα των προγόνων μας απετέλεσαν απόσταγμα ανθρωπιάς και ηρωισμού. Να γονατίσουμε μπροστά στην Αγία Πίστη μας. Να ξαναφέρουμε το φιλότιμο στη ζωή μας, να σεβαστούμε τα όσια και τα ιερά της φυλής μας και να μην τα καταπατούμε. Να στηρίζουμε τις οικογένειές μας που δοκιμάζονται και διαλύονται. Να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας εμπνέοντας τα με οράματα και ιδανικά. Να χαμογελάσουμε με σεβασμό στο συνάνθρωπό μας, να σταθούμε κοντά στον πόνο και στην δοκιμασία του.

Να παρακαλέσουμε τον Αναστάντα Κύριο να απαλλάξει τον πλανήτη μας από την μάστιγα της πανδημίας, να θεραπεύσει τους νοσούντας πατέρες και αδελφούς μας. Να αναπαύσει όσους έφυγαν για την αιωνιότητα. Να θωρακίζει με υγεία και δύναμη τους ιατρούς, τους νοσηλευτές.

Να αντλήσουμε οράματα από την ένδοξη ιστορία και την ορθόδοξη παράδοση μας και όχι από τα λασπόνερα μιας ξένης θολοκουλτούρας.

Αυτό είναι αδελφοί το μήνυμα της Αναστάσεως

Χριστός Ανέστη.

 

Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριον ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ