Έτοιμη να κατέβει στην Αθήνα είναι μια κοινωνία που «βράζει».

Από κάθε γωνιά της χώρας υπολογίζεται ότι χιλιάδες πολίτες με λεωφορεία, Ι.Χ., τραίνα και πλοία από τα νησιά θα φτάσουν  στην Αθήνα, ίσως για ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια που έχουν γίνει ποτέ.

Γράφει ο Ανδρέας Κωνσταντάτος

Αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα και η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, υπόγεια όμως  φαίνεται, πως τις χιλιάδες λαού κινεί και κάτι άλλο. Η σωρευμένη οργή μιας κοινωνίας, που για χρόνια βρίσκεται στο περιθώριο, που κουράστηκε από τα μνημόνια, από τις περικοπές και τους φόρους από μια κυβέρνηση που εξακολουθεί να την κοροϊδεύει, αποτελεί την  κινητήριο δύναμη για πολλούς από όσους αποφάσισαν να πάνε στο συλλαλητήριο. Δεν θέλουν μια ακόμα ταπείνωση.

Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πως το συλλαλητήριο δεν θα στείλει μηνύματα μόνο για την πολιτική της στο ζήτημα των Σκοπίων, αλλά και στην ίδια για τη συνολική της πολιτική.    Είναι κάτι που σαφώς δεν περίμενε, γι’ αυτό και τις τελευταίες μέρες έχει εξαπολύσει επιχείρηση υπονόμευσης του. Δεκάδες κυβερνητικά στελέχη έχουν ξεχυθεί στα μέσα ενημέρωσης για να προσδώσουν το χαρακτήρα μιας συγκέντρωσης ακροδεξιών, γραφικών και περιέργων, που στέλνουν, μάλιστα, ανώνυμες απειλητικές επιστολές σε υπουργούς.

Το 1992 η «Αυγή» έγραφε ύμνους για όσους συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και επαινούσε την «ωριμότητα», αλλά και τον «πατριωτικό παλμό» τους, που «προστατεύουν την πολιτιστική μας κληρονομιά», τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση, τα συλλαλητήρια μετατράπηκαν σε ακροδεξιές συγκεντρώσεις. Αυτή η νέα κωλοτούμπα αποκαλύπτει τη δύσκολη θέση που έχει έρθει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όχι μόνο με την πολιτική του στο Μακεδονικό, αλλά και με την φιλομνημονιακή στροφή του.

«Το συλλαλητήριο της Αθήνας αν έχει τον όγκο που περιμένουν οι διοργανωτές,  θα στείλει ένα σοβαρό πολιτικό μήνυμα στην κυβέρνηση. Δεν φεύγει εύκολα κάποιος από το σπίτι του στην επαρχία, να πληρώσει το εισιτήριο του, να ταλαιπωρηθεί μια μέρα και να έρθει στην Αθήνα για ένα και μόνο λόγο, όσο σοβαρός και αν είναι. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν  θυμό, σωρευμένη οργή μέσα τους, υπάρχουν πολλοί λόγοι που τους σηκώνουν από τον καναπέ και τους σπρώχνουν στις πλατείες», επισημαίνει στέλεχος της αντιπολίτευσης και προσθέτει: «Φαίνεται πως υπάρχει μια υπόγεια κινητικότητα νεοαγανακτισμένων πολιτών, από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που προέρχονται κυρίως από τη δεξιά παράταξη και τη μεσαία τάξη. Και το θέμα της Μακεδονίας είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».

Ο πρωθυπουργός όταν από το φθινόπωρο, ξεκίνησε τις συζητήσεις για την ονομασία των Σκοπίων, είχε στο μυαλό του δυο στόχους. Πρώτον, μια γρήγορη λύση του προβλήματος και καταγραφή μιας μεγάλης επιτυχίας για την κυβέρνηση του και δεύτερον την παγίδευση της ΝΔ, καθώς ήταν γνωστό ότι είχε ταχθεί από το 2008 υπέρ μιας σύνθετης ονομασίας.

Στη διαδρομή, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας έπεσε στη παγίδα που ο ίδιος έστηνε. Έδωσε επιχειρήματα στη ΝΔ με τα συνεχή λάθη του και την ευκαιρία να μετρήσει η αντιπολίτευση τις αντιδράσεις, να  πάρει αποστάσεις και να διαμορφώσει τη δική της πολιτική.

Η μυστική διπλωματία του κ. Κοτζιά , η τακτική απαξίωσης των κομμάτων από τον κ. Τσίπρα με την κατά προτεραιότητα ενημέρωση της Εκκλησίας, η κυβερνητική αλαζονεία  ότι  πρόκειται για διπλωματικό περίπατο και το μόνο που απομένει είναι η υπογραφή της συμφωνίας και η «δόξα» από την επίλυση ενός εθνικού ζητήματος αποτέλεσε μια αλυσίδα λαθών που οδήγησε στο αναπάντεχα ογκώδες συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Από την πλευρά της η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης «μυρίστηκαν» από νωρίς την παγίδα που έστηνε ο κ. Τσίπρας, αλλά και την ατμόσφαιρα στην κοινωνία, κατάλαβαν ότι τα συνεχή λάθη της κυβέρνησης θα διογκώσουν τις αντιδράσεις και μπορεί να οδηγήσουν σε αδιέξοδα όλη τη διαπραγμάτευση.

Έτσι παρότι παραμένει στη λογική της σύνθετης ονομασίας, απέφυγε την παγίδα του πρωθυπουργού, που ήθελε να παρασύρει τη ΝΔ να ψηφίσει συμφωνία στη Βουλή  παρόμοια με την πρόταση του 2008.

Μετά μάλιστα το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ο κ. Μητσοτάκης φρόντισε να συμπλεύσει με την κοινή γνώμη, καθώς διείδε πως κάτω από την αντίδραση για τη Μακεδονία, υπάρχει ένα υπόγειο αντικυβερνητικό ρεύμα, με το οποίο έπρεπε να συμπορευτεί.

Στο Μέγαρο Μαξίμου μπορεί να «τρέμουν» για το συλλαλητήριο και να εύχονται την αποτυχία του, αλλά συνεχίζουν να διαδίδουν δημόσια και ιδιωτικά, ότι η συμφωνία με τα Σκόπια θα φτάσει στο τέλος της. Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι υπάρχει καλή θέληση και από τις δύο πλευρές για πρώτη φορά από το 1992 και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να χαθεί αυτή η ευκαιρία.

Όμως αν διαπιστώσουν ότι το πολιτικό κόστος είναι δυσβάσταχτο, μπορεί να οδηγήσουν σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις, επιρρίπτοντας τις  ευθύνες για το αδιέξοδο στα Σκόπια.