Η πραγματική αιτία των ρωσικών απειλών κατά της Ελλάδας δεν βρίσκεται σε κάποια συγκυριακή ένταση, αλλά στη λειτουργική πλέον αναδιάταξη του ενεργειακού χάρτη της ΝΑ Ευρώπης. Ο Κάθετος Άξονας φυσικού αερίου –που συνδέει την Ελλάδα με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Μολδαβία, με προοπτική επέκτασης προς Ουκρανία και Κεντρική Ευρώπη– δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα: αποκόπτει ολόκληρη τη βαλκανική ζώνη από την ενεργειακή επιρροή της Ρωσίας, υπονομεύοντας το κύριο γεωπολιτικό της εργαλείο.

Στην ίδια εξίσωση, η Αλεξανδρούπολη λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος. Το λιμάνι και ο πλωτός σταθμός LNG παρακάμπτουν πλήρως τα Στενά του Βοσπόρου, αφαιρώντας από την Τουρκία τον παραδοσιακό μοχλό ελέγχου στις ροές καυσίμων προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη. Η Ελλάδα μετατρέπεται έτσι σε ανεξάρτητο ενεργειακό κόμβο, με δυνατότητα τροφοδοσίας κρίσιμων αγορών χωρίς το ρωσοτουρκικό «φίλτρο» που επί δεκαετίες όριζε τους συσχετισμούς στην περιοχή.

Η Μόσχα το αντιλαμβάνεται: όσο εδραιώνεται η ελληνική ενεργειακή αρχιτεκτονική –Αλεξανδρούπολη, Ρεβυθούσα, FSRU, νέες διασυνδέσεις– τόσο συρρικνώνεται η ικανότητά της να χρησιμοποιεί την ενέργεια ως μοχλό πίεσης. Αυτό ακριβώς τροφοδοτεί τη νευρικότητα και τις απειλές της.

Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία, η οποία υποβαθμίζεται από «φαροφύλακας» της Μαύρης Θάλασσας και των Στενών σε δευτερεύοντα παίκτη, καθώς οι νέες διαδρομές ενέργειας παρακάμπτουν τα παραδοσιακά της πλεονεκτήματα και αναβαθμίζουν αντίστοιχα τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας