Θάνος Μαυροδής
Έχω Θυμό….
« Έχω θυμό με πυρετό
Έχω θυμό με πεσμένο ηθικό
Η ήλιος με αιχμαλώτισε
Και την καρδιά μου πόνεσε
Αναζητούσα έναν Θεό
Ν’ χω ένα λόγο να προσευχηθώ
Όλα μες το μυαλό μου δύσκολα
Οι άσχετοι σε βλέπουνε περίεργα
Στην τύχη βρήκα μια φωλιά
Κλείδωσα απ’ έξω την ψευτιά
Στον εαυτό μου αφεντικό
Νοιώθω πως ζω χωρίς στανιό»
[Θάνος, Αύγουστος 2025}
Τον Θάνο τον συναντώ σχεδόν κάθε πρωί
στο βιβλιοπωλείο μου γύρω στις 7:30.
Στο χειμερινό ηλιοστάσιο κατά την επιστροφή του
από την μια και μόνο πεζοποριακή ιχνηλάτηση
των δρόμων της πόλης,
ενώ τώρα στο θερινό ηλιοστάσιο από την δεύτερη έξοδό του.
Μιας πόλης που εδώ και 50 χρόνια
έχει στραφεί προς το μέλλον της
ορίζοντας με τον πιο βάναυσο τρόπο
το χωροταξικό της επίπεδο.
Μου εμπιστεύεται πάντα τις εντυπώσεις του
καθώς και τις προσωπικές του σκέψεις,
διατυπωμένες σε μικρά χαρτάκια σημειώσεων,
μιας και τα αγαπημένα του πακέτα SANTE
δεν υπάρχουν άλλο για να κλείνουν μέσα τους
τις νοητικές του αποστάξεις.
Τον εικαστικό της «Scrap–Trash Art» Θάνο Μαυροδή
τον γνωρίζω προσωπικά για πάνω από 20 χρόνια.
Πάντα ήταν συνειδητά απέναντι στον απατηλό κόσμο
των «δημοκρατικών» δεσποτάτων της πλειοψηφίας.
Η μοναδικότητα της εικαστικής δημιουργίας του
έγκειται στο καθοριστικό γεγονός της εισβολής του χρόνου μέσα στο παιχνίδι του καιρού του.
Η γυμνή αθωότητά του καθώς και η απλότητα του βίου του,
με παραπέμπει στο ιδεολόγημα του ευγενούς ανθρώπου
που ζει στην φυσική του κατάσταση.
Εκεί όπου λείπει ο βάρβαρος επιβολέας εκπολιτισμός
της εποχής των απατηλών γόνων της τοπικής upper class.
Όλα του τα έργα βασίζονται στην προσωπική του διέξοδο
από την στενάχωρη πραγματικότητα,
σε συνδυασμό με την ειρωνική απεικόνιση των ηθών
και του τρόπου της καθημερινής συμπεριφοράς
του αστικού λαθραίου πληρώματος της γενέθλιας πόλης του.
Ο Θάνος ήταν πάντα διακριτικός στο παρόν
με μια μαγική διάσταση,
γενναιόδωρος απέναντι στους συναδέλφους του,
χωρίς ποτέ του να περηφανευόταν για τα επιτεύγματά του.
Το τελευταίο του ποίημα «Έχω Θυμό…»,
(ομολογώ ότι θα πρέπει κάποτε να του τα εκδώσω}
αποτελεί έναυσμα αναστοχασμού
για τα πεπραγμένα της εποχής.
Αίνιγμα περισσότερο η ζωή,
παρά υλικό άμετρης απόλαυσης.
Λυγμός και κραυγή.
Ανήκεις εκεί όπου πόνεσες.
Διψασμένος ποδηλάτης σε άνυδρη πόλη.
Η γραφή του με φρόνηση και περίσκεψη
αποφλοιώνει μύθους και δήθεν πρότυπα.
Ένας πρωτεϊκός, μεθοδικός και τελειομανής τεχνίτης εργαστηρίου που βουτάει συνεχώς στα βαθύτερα νερά
για να μας δώσει την δική του ρεαλιστική εκδοχή
για την παράνοια της εποχής.
Κλείνω με τα λόγια της εικαστικού Αλεξάνδρας Αθανασιάδη:
«Η μοναξιά για μένα σημαίνει μοναχικότητα
κατά κάποιον τρόπο και έχω ένα κομμάτι του εαυτού μου
που πάντα προσπαθώ να περιφρουρήσω,
γιατί μόνο έτσι μπορώ να δουλέψω και μόνο έτσι μπορώ
να ηρεμήσω, να έρθω σε επαφή με τον εαυτό μου.
Και έχει πάντα μια φυγή αυτή η μοναχικότητα»
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
