“ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ” Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ;
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ;
ΕΡΜΑΙΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΗΝ “ΥΕΧΝΙΚΗ” ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ;
Όλα πλέον δείχνουν ότι ο Ελληνισμός, τουλάχιστον στην Ελλάδα, έτσι όπως οι παλαιότεροι γνώριζαν, τελειώνει.
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ 50 ΧΡΟΝΙΑ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ” ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΟΥΝ ΤΗΝ 3000 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Στην προσπάθεια αναζήτησης ευθυνών από τους πολίτες, οι οποίοι με την επιλογή τους στην κάλπη, συντήρησαν ένα πολιτικό σύστημα που είχε πρωταγωνιστές δύο οικογένειες. Επικράτησε η μία μιας και ο τελευταίος Παπανδρέου, πιόνι περίεργων καταστάσεων, έφυγε από το προσκήνιο αφήνοντας στο “πόδι” την οικογένεια Μητσοτάκη η οποία αποδείχθηκε ότι πολιτικά αντέχει τις πιέσεις και παρόλο τις ενδοοικογενειακές “τριβές” επιβίωσε με ευθύνη καθαρά των αποφάσεων των πολιτών και εννοείτε των διασυνδέσεων με ισχυρές οικογένειες και τραστ στον κόσμο.
Κάτι προσπάθησε να κάνει η οικογένεια Καραμανλή, αλλά δεν κατάφερε να επιβιώσει.
Η προσπάθεια του Α. Σαμαρά, να φύγει το πολιτικό σύστημα από την οικογενειοκρατία, μάλλον εκ του αποτελέσματος, δυνάμωσε την οικογένεια Μητσοτάκη και δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Η οικογένεια Μητσοτάκη, στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων κρατήθηκε μακριά και η αποτυχία του Τσίπρα, ήταν βούτυρο στο ψωμί της.
Το θέμα είναι αν οι πολίτες με την ψήφο τους ενίσχυσαν την παρουσία πολιτικών τζακιών για να ορίζουν τις ζωές τους ή σε μία προσπάθεια να βγάλουμε τις ευθύνες από τους πολίτες, θα πούμε ότι οι πολιτικές οικογένειες από την μεταπολίτευση και μετά, ανέπτυξαν πάρα πολύ την δεινότητά τους στο να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο, υποχρεώνοντας έτσι τους Έλληνες ψηφοφόρους, να θυμώνουν, να τους απαξιώνουν αλλά … να τους ψηφίζουν και άρα πρέπει να παραδεχθούμε ότι το πολιτικό σύστημα νίκησε την βούληση των Ελλήνων ψηφοφόρων και εδώ, πρέπει να παραδεχθούμε την ευφυΐα τους και να τους βγάλουμε το καπέλο.
Αυτή τη στιγμή τι επικρατεί στην Ελλάδα;
Έχουμε μία κάστα πολιτικών οι οποία απομυζά κάθε ακμαιότητα από τους πολίτες ενισχύοντας τις πολύ δυνατές οικονομικά οικογένειες οι οποίες μένουν μεν στο απυρόβλητο λόγω της μη εμφανούς ενασχόλησης τους με την πολιτική, αλλά ελέγχουν άμεσα το πολιτικό σύστημα, αδιάφορο αν είναι μπλε, πράσινο ή ροζ.
Επίσης, βλέπουμε τους πολίτες, τους οποίους με συγκεκριμένο τρόπο το πολιτικό σύστημα, τους υποχρέωσε να ασχολούνται με την επιβίωσή τους και να αδιαφορούν για την καθημερινή αφαίμαξη της ακμαιότητας τους, αφήνοντας στην κυριολεξία την οικονομική ευμάρεια τους, την Εθνική τους υπόσταση, στα χέρια λίγων πολιτικών που κατόπιν εντολών των οικονομικών παραγόντων “εκτελούν” στην κυριολεξία τους πολίτες, οι οποίοι αδύναμοι, άβουλοι, τυλιγμένοι στο σύννεφο της αδιαφορίας τους για τα πάντα, επιτρέπουν σε ένα αδίστακτο πολιτικό σύστημα να τους οδηγεί στον γκρεμό.
Που θα τελειώσει όλο αυτό;
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όλο αυτό το νέφος του μπάχαλου, λήγει με μία πολεμική σύρραξη.
Οι συνθήκες για να κλείσει ο κύκλος της Ελλάδος είναι ιδανικές.
Οι πολίτες αδύναμοι να σταματήσουν ένα εκρηκτικό σοκ που περιμένει την χώρα, τα οικονομικά συμφαίροντα βλέπουν σαν την μοναδική ευκαιρία την για εκμετάλλευση του πλούσιου ορυκτού πλούτου της Χώρας, οπότε στην ουσία δεν μένει παρά να τα “βρούνε” Τουρκία και Ελλάδα, άλλωστε οι οικονομικοί κολοσσοί δεν θέλουν γύρω από την επένδυσή του αψιμαχίες και σύμφωνα με την δική τους λογική, μία από τις δύο χώρες πρέπει να χάσει τον πόλεμο, για να κάνουν αυτοί την δουλειά τους με ηρεμία και αυτή την στιγμή είμαστε σε αυτό το κρίσιμο σημείο.
Ποιο είναι αυτό;
Μα φυσικά τα πολιτικά παζάρια για να γίνει αυτή η σύμπραξη χωρίς οι πολίτες – Έλληνες και Τούρκοι – να ξυπνήσουν από τον νιρβάνα τους.
Άρα το παζάρι μεταξύ της Ελλάδος, της Τουρκίας και των οικονομικών κολοσσών που θέλουν να διαχειριστούν τον ορυκτό πλούτο της χώρας έγκειτε στο πόσα θα πάρει ο καθένας από τους δύο αντιμαχόμενους.
Ο Έλληνας ή ο Τούρκος επικεφαλής της Χώρας;
Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αν οι δυο τους δεν τα βρούνε, οι οικονομικοί κολοσσοί, έχουν την δυνατότητα να τους απομακρύνουν από την εξουσία κάτι που βέβαια δεν συμφαίρει ούτε στον Τούρκο αλλά ούτε και στον Έλληνα.
Σε αναμονή λοιπόν του “τυχαίου” γεγονότος που θα δώσει τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Αιγαίου στον έναν από τους δύο.
Ένα καλό παράδειγμα είναι η Κύπρος η οποία και δεν εξυπηρετούσε τα συμφαίροντα των Αμερικανοεγγλέζων, οπότε ο επιτήδειος ουδέτερος εξυπηρέτησε τα σχέδια τους.
Βλέπουμε, σε αναμονή του “τυχαίου” γεγονότος, την απαξίωση της Θράκης από την κυβέρνηση και ορισμένων κρίσιμων νησιών.
Ποιος μίλησε για προδοσία; Ξεπερασμένες έννοιες που έχασαν την αξία και το νόημά τους
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
