Ελένη Δημητριάδου Εφραιμίδου
Κατάγομαι απ’ την ορφάνια
Αυτή η πόλη είναι βαθειά
σαν την υπόκωφη θύμηση
Αυτή η Πόλη είναι άδεια
γεμάτη από διωγμούς
Προσπάθησα, να μην σας κουράσω με προσδοκίες
Να καταθέσω εδώ, όση πραγματικότητα μου επιτρέπεται
Ξέρω ο κόσμος μικραίνει
κι η ακοή μας κουράζεται
Η ψυχή μας γυμνάζεται στο αναφιλητό,
εν μέσω ερημώσεως
Οι μηχανές εξάπτονται
Οι σκηνοθέτες λουστράρουν τα σκήπτρα
Οι σφαίρες κυνηγούν το λυγμό μας
Οι αριθμοταινίες γράφουν το απάνθρωπο μέγεθος
Ο κήπος δύσκολα ανασαίνει
Ο ορίζοντας απορεί
Παρ’ όλα αυτά,
εν μέσω δύσπνοιας κι αφανισμού,
πολλές οι σειρήνες ή οι πραγματικότητες
Δε θέλω να σας κουράσω με ψεύδη
κι υποταχθείτε…
{Ελένη Δημητριάδου Εφραιμίδου «ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ»
Εκδόσεις ΣΠΑΝΙΔΗ, Ξάνθη 1999}
Είκοσι έξι χρόνια πέρασαν.
Φωνή ασίγαστη η ποιήτρια,
συνεχίζει την πλεύση της μέσα στην πόλη ,
σαν ένα μήνυμα ναυαγού σε μπουκάλι ριγμένο στον ωκεανό.
Αντιπροσωπευτικά επιτεύγματα ύφους και θεματικής
που ορίζουν την δημιουργική πορεία της Ελένης
από την εφηβική της είσοδο μέχρι την εντυπωσιακή της κατάληξη στην υψηλή λογοτεχνική «Γκέρα»,
όπου κυριαρχεί πρωτότυπη γλωσσική ενέργεια
με εντυπωσιακή ωριμότητα και γονιμότητα σκέψης.
Τυπικό δείγμα λογοτεχνικής ποιητικής γραμματικής,
που αντιπροσωπεύει την διακήρυξη
της προσωπικής δημιουργικής γραφής της,
με κυρίαρχη την λειτουργία της Μνήμης,
για την συνείδηση του χρόνου
και την συνέχεια της ατομικής ύπαρξης.
Μνήμη που απορροφά όλη την βοή
και όλο το πάθος του φιμωμένου κόσμου.
Ελένη σε ευχαριστώ.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
