Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
Μαθαίνουμε ότι ο Πρωθυπουργός έδωσε το οκ στην υπουργό του, Σοφία Ζαχαράκη, να προχωρήσει στην επεξεργασία προτάσεων για την αναθεώρηση των νόμων, που αφορούν την επανενεργοποίηση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και την εμπέδωση της ασφάλειας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
ΝΙΟΣ ΕΙΜΟΥΝ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΑ
Εκείνο που ποτέ δεν κατάλαβα είναι γιατί θα πρέπει πρώτα να καταργηθούν τα Θρησκευτικά και η ιστορία της Ελλάδος από τα σχολεία, να καούνε τα πανεπιστήμια και μετά ως επιφοίτηση, να θυμηθούμε την αξιολόγηση.
Μήπως η κυρία Ζαχαράκη να ξεκινήσει από τα πιο απλά, τα καθημερινά, γιατί όλοι οι προκάτοχοί της μπερδεύονταν στα πολλά;
Για παράδειγμα, βλέπω τον εγγονό μου μόλις 9 ετών, κάθε μέρα, να κουβαλάει μία τσάντα με βιβλία βάρους 30 κιλών και βάλε.
Βλέπω επίσης, να κάνει γυμναστική και να παίζει ποδόσφαιρο σε μία αυλή η οποία είναι όμορφη μεν με τα πολύχρωμα τσιμεντένια πλακάκια αλλά, πολύ επικίνδυνη για τα ίδια τα παιδιά.
Βλέπω επίσης, μαθητές γυμνασίου και Λυκείου, να μην γνωρίζουν ποια είναι η πρωτεύουσα του νομού, τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου.
Όπως επίσης βλέπω, τα κοριτσάκια στης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, από το μακιγιάζ και τα ρούχα τους, να αφήνουν ακάλυπτο το μεγαλύτερο μέρος του σώματός τους, νομίζοντας προφανώς, ότι συμμετέχουν σε καλλιστεία και κανένας από το σχολειό, δεν μιλάει.
Τέλος, καταγράφω συμπεριφορές εκπαιδευτικών, στις μεν δύο πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης, να τους ενδιαφέρει μόνο να παραμείνουν ασφαλή τα παιδιά στα σχολεία και τρέμουν στην σκέψη να μην πάθουν κάτι την ώρα του μαθήματος και πάρουν την ευθύνη και είναι με το ρολόι στο χέρι να τα παραδώσουν και να ησυχάσουν.
Τώρα αν οι υποδομές του σχολείου είναι ασφαλείς, αν γίνεται μάθημα που το καταλαβαίνουν τα παιδιά, αν γυμνάζονται σε ασφαλείς συνθήκες, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλια.
Τέλος, καταγράφουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης και όλων των κυβερνήσεων διαδοχικά, να ρίξουν το φταίξιμο των αποτυχημένων πολιτικών τους, στους καθηγητές των πανεπιστημίων και κυρίως στους πρυτάνεις και αυτοί, άβουλοι, ανεύθυνοι να ακολουθούν τους βηματισμούς και τις παλινωδίες των ανεγκέφαλων πολιτικών που βάζουν πάντοτε σε πρώτο πλάνο, το πολιτικό κόστος.
Τώρα, αν, μετά από όλα αυτά, διαγράψουν τους φοιτητές που καίνε και ρημάζουν τα πανεπιστήμια ή τα παιδιά κουβαλάνε έναν τόνο βιβλία, άχρηστα κατά την ταπεινή μου γνώμη, που περισσότερο είναι για να οικονομήσουν «συγγραφείς» της διδακτέας ύλης και οι διάφοροι εκδοτικοί και τυπογραφικοί οίκοι, και τα παιδιά στο σχολείο, δεν απολαμβάνουν τους χώρους που σχετίζονται με το παιγνίδι τους – τουλάχιστον τα μικρά – κινδυνεύοντας να τραυματισθούν, τότε ας κάνει και την αξιολόγηση η κυρία υπουργός.
Αλήθεια την κυρία υπουργό ποιος θα την αξιολογήσει; Ο λαός στις εκλογές, τότε πάει το «πουλάκι» πέταξε και η ζημιά έγινε
Με λίγα λόγια όταν ένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν αντιλαμβάνεται ότι ο πυρομανής, αναρχικός φοιτητής, έχει γραμμένες τις σπουδές του στα παλαιότερα των υποδημάτων του, τότε πιάσε το αυγό και κούρευτο.
Για να μην το κουράζουμε. Από την εκπαίδευση δεν λείπει το θεσμικό πλαίσιο από αυτό έχουμε μπόλικο και ένα ακόμη δεν θα κάνει την διαφορά.
Εκείνο όμως που σίγουρα θα κάνει την διαφορά, είναι η πολιτική βούληση, τα σχολεία να είναι σχολεία και όχι χώρος προετοιμασίας άβουλων και αγραμμάτων κοινωνικά και κυριολεκτικά αυριανών πολιτών.
