Μεταφέρουμε αυτούσια την επισήμανση του κ. Κωνσταντίνου Γκαρέλα.
https://www.facebook.com/constantine.garelas/videos/10221966714616549/
Αν και εγκαταλειμμένο στην τύχη του, ευνουχισμένο*, και -ακόμα- αναξιοποίητο, παραμένει ακόμα ένα (άγνωστο!) διαμάντι:
Το Μέγαρο Μουσικής Δοξάτου, Νο 1**!
*Αυτό είναι εύκολα αναστρέψιμο: Αυτού του υπέροχου πολυχώρου, βλέπε φωτογραφίες, κάποιος «εγκέφαλος» σκέφτηκε και έκλεισε, και προσωρινά κατάστρεψε, τη σκηνή του(!!!) με πάνελ γυψοσανίδας! Ώστε να δημιουργηθεί, υποτίθεται, επιφάνεια για έκθεση ζωγραφικής. Λες και δεν μπορούσανε να τοποθετηθούν φορητά πάνελ στο χώρο. Κατά τ’άλλα ο χώρος είναι παρατημένος στη βρωμιά, την υγρασία και την αργή αποσύνθεση-θάνατο, παντελώς αφρόντιστος και αναξιοποίητος. Ουσιαστικά δεν έχει, παρότι σχεδόν έτοιμος (Λείπουν καθίσματα και κάποιος ελάχιστος ηλεκτρολογικομηχανικός εξοπλισμός) καν εγκαινιαστεί! (Κάποια σχολική έκθεση ζωγραφικής που πιθανόν έγινε εκεί δεν μπορεί να θεωρηθεί «εγκαίνια» και αξιοποίηση αυτού του χώρου!)
Ποιος θα αναλάβει την συντήρηση και τη λειτουργία του; Ποιος θα ενδιαφερθεί; Ποιος θα οργανώσει και θα χρηματοδοτήσει ανάλογες εκδηλώσεις; Υπάρχει βέβαια ισχυρή βούληση από την παρούσα δημοτική αρχή! Υπάρχει όμως και από τους δημότες; Υπάρχει από τις άλλες δημοτικές παρατάξεις; Υπάρχει και από τους υπαλλήλους του Δήμου, που θα κληθούν να υποστηρίξουν και να λειτουργήσουν, σε σημαντικό βαθμό, αυτό και αυτά τα κτήρια; Και όσα άλλα, μικρότερα, υπάρχουν, όπως ο πολιτιστικός χώρος, πρώην καπναποθήκη, του Αγίου Αθανασίου;
Η λύση των «οκτάμηνων» και των εκτίοντων ποινή κοινωνικής υπηρεσίας δεν είναι νομίζω η ενδεικνυόμενη λύση για τέτοιους πολιτιστικούς χώρους. Εδώ χρειάζονται να συνδράμουν άτομα με γνώση και πάθος και ειλικρινή αγάπη. Αν λοιπόν ολοκληρωθούν και αρχίσουν να λειτουργούν, θα αγκαλιαστούν και θα υποστηριχτούν από όλους αυτούς; Δυστυχώς παρόμοιοι χώροι ΔΕΝ ενδείκνυνται για τσιπουροποσίες, κρασοκατανύξεις και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις…
Αυτό που μπορούμε μόνο να ελπίζουμε, που είναι και η ρητή επιθυμία του νυν δήμαρχού μας κύριου Θεμιστοκλή Ζεκερίδη, είναι το μικρό ή και ελάχιστο κοινό που υπάρχει, ενδεχομένως, και για τέτοιες εκδηλώσεις, που μπορούν να υποστηριχθούν από αυτά τα (μικρά σχετικά αλλά ικανοποιητικά για εμάς) Μέγαρα, να κινητοποιηθεί, όπως και να δημιουργηθεί και ένα νέο φιλοθέαμον και φιλόμουσο κοινό, παρόμοιων ενδιαφερόντων και αναζητήσεων!
** Όπως η Θεσσαλονίκη έχει το ΜΜ1 και το ΜΜ2, δηλαδή τα δύο Μέγαρα Μουσικής, μικρό και μεγάλο, έστω κι αν αυτά βρίσκονται δίπλα δίπλα, έτσι κι εμείς έχουμε, όπως τα έχουμε, προς το παρόν, αυτά τα δύο Μέγαρα, το ένα όπως είπαμε στις Πηγές Κυργίων, το άλλο στο Καλαμπάκι!
