ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΓΟΝΕΙΣ

Γράφει ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ

9χρονο από το Δροσερό φοβόταν να γυρίσει στο σπίτι στην Κομοτηνή, γιατί δεν συγκέντρωσε χρήματα από την ζητιανιά για να τα πάει στους εγκληματίες «γονείς» του, οι οποίοι το περίμεναν, έτοιμοι να το «σωφρονίσουν» ξυλοκοπώντας το, γιατί δεν έδειξε ζήλο στην δουλειά που του όρισαν. Δηλαδή να ζητιανέψει.

Πόσο αυτό και μόνο το γεγονός θα το ανεχθεί η κοινωνία;

Πόσο θα το ανεχθεί το κράτος;

Θα μου πει κάποιος, μα το ίδιο το κράτος έκαψε ζωντανούς τους πολίτες του στο Μάτι. Θα νοιαστεί για το τσιγγανόπουλο που το σαπίζουν στο ξύλο οι γονείς του γιατί με την ζητιανά δεν έφερε τα αναμενόμενα;

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΚΟΥΣΕΙ.

Το περιστατικό που δεν είναι το πρώτο, από μόνο του κραυγάζει, ουρλιάζει και φέρνει την κοινωνία σε απόγνωση.

Μία κοινωνία που αδυνατεί να καταλάβει αυτά που συμβαίνουν γύρω της γιατί βιώνει το δικό της προσωπικό δράμα ακροβατώντας  ανάμεσα στις βαρύγδουπες δηλώσεις των υπευθύνων πολιτικών – ΣΩΤΉΡΩΝ – που την «νοιάζονται» από την μία και καταβαραθρώνουν την αξιοπρέπεια της από την άλλη.

Η κοινωνία υποτάσσετε στην μοίρα που καθόρισαν οι πολιτικοί ταγοί του τόπου για αυτήν, χωρίς αυτήν.

Μία κοινωνία που ουρλιάζει για το άδικο που γίνετε στην διπλανή πόρτα, στην διπλανή γειτονιά, στους δρόμους που η ίδια βαδίζει και δεν ακούει κανείς.

Ένα 9χρονο παιδί που αντί να είναι στο σχολείο, βρίσκεται στους δρόμους και ζητιανεύει έχοντας «προστάτες» – «νταβατζίδες», τους  ίδιους τους γονείς του.

Ένα 9χρονο παιδί που ζει την βία, που καταπίνει την ντροπή και τις προσβολές από φόβο, μήπως δεν κάνει καλά την «δουλειά» που του ανέθεσαν οι εγκληματίες γονείς του.

Ένα κράτος που επιτρέπει με την ανικανότητα του στους εγκληματίες γονείς να κάνουν αυτήν την «δουλειά» τα ανήλικα παιδιά τους και αν δεν την κάνουν καλά τα κακοποιούν, τα τιμωρούν με τον χειρότερο τρόπο μετατρέποντας τα σε μηχανές μίσους κατά του εαυτού τους, κατά της κοινωνίας, κατά του κράτους, κατά των συνανθρώπων του.

Πόσοι από μας είδαν στα μάτια των παιδιών που ζητιανεύουν τι κρύβεται; Πόσοι από μας δεν γυρίσαμε το βλέμμα μας αλλού, την ώρα που το τσιγγανόπουλο ζητιανεύει, για να μην συναντήσουμε το βλέμμα του που κρύβει απόγνωση, μίσος και «αναίδεια»;

Μιλάμε για μπούλινγκ στα σχολεία που βιώνουν κάποια παιδιά από άλλους συμμαθητές τους.

Εδώ δεν μιλάμε για μπούλινγκ αλλά μιλάμε για βία για εξόντωση του ψυχικού κόσμου του παιδιού και η πολιτεία έχει το θράσος να μιλά για κοινωνικές δομές, για ισονομία και για προστασία ανηλίκων.

Η κοινωνία τα ακούει, ξέρει ότι της λένε ψέματα και απλά πορεύετε.

Ως πότε;