Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να τα βάλλει με τον καιρό και με ιδιαίτερα με τον αέρα. Η ιστορία είναι απλή και καθημερινή τα τελευταία 
χρόνια στα Κιμέρια αφού ότι σκουπιδομάνι φεύγει από τους κάδους και πάει στους φράχτες των γειτόνων μένει εκεί παρακαταθήκη ασχήμιας, υπανάπτυξης, προχειρότητας και αδιαφορίας της δημοτικής αρχής απέναντι στους Κιμμεριώτες που τους θυμούνται όλοι μόνο κατά την προεκλογική περίοδο. Μετά τους ξεχνάνε όπως γίνεται συνήθως σε όλες τις υποανάπτυκτες περιοχές της περιφέρειας και όχι μόνο.
Η ιστορία αυτή την φορά είναι πολύ απλή. Από την μία πλευρά της σιδηροδρομικής γραμμής είναι οι κάδοι απορριμάτων. Από την άλλη πλευρά της σιδηροδρομικής γραμμής βρίσκονται οι φράχτες των σπιτιών των γειτόνων.
Αν δεν φυσάει ο βοριάς, τα σκουπίδια μένουν μέσα στους κάδους και γύρω από αυτούς. Αν πάλι φυσάει βοριάς ανοίγουν τα καπάκια από τους κάδους απορριμάτων και ότι υπάρχει γύρω γυρω, όπως πλαστικές σακούλες και γενικά ότι άλλο σκουπιδομάνι κυκλοφορεί πάει από την άλλη μεριά της γραμμής και “καρφώνεται” σαν γραματόσημο στο φράχτη ή στις αυλές των σπιτιών. Εύλογα κάποιος θα πει εν τάξη δεν θα τα βάλλει και με τον βοριά ο δήμος Ξάνθης. Ναι σίγουρα, την ώρα που φυσάει ο βοριάς θα ήταν τρελός αν πήγαινε να φυλάξει μην πάρει τις σακούλες και το σκουπιδομάνι και το στείλει από την απέναντι μεριά της σιδηροδρομικής γραμμής. Όμως μπορεί να πάει την άλλη μέρα, έστω μετά και από 6 μήνες, ένα χρόνο αλλά από το καθόλου…
Τελικό αποτέλεσμα οι σακούλες και τα σκουπίδια παραμένουν στους φράχτες σε ένδειξη α-πολιτισμού και πρότυπου αδιαφορίας.
