Φτάνει πια τόση απραξία. Ιδεολογήματα λέει η Αυγή
Ν. Λυγερός
|
Οι εξελίξεις στην Κύπρο με την ενέργεια και τη στρατηγική αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο την απραξία και την ανικανότητα που υπάρχει στην πολιτική της Ελλάδας. Τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, κανείς δεν κάνει χρήση αυτών των δεδομένων για να βοηθήσει την πατρίδα μας: οι μεν τα αγνοούν λες και δεν υπάρχουν και οι δε δεν ασκούν πίεση λες και περιμένουν. Η Ελλάδα χρειάζεται ανάκαμψη και μόνο η ΑΟΖ της έχει τη δυνατότητα να της το προσφέρει. Τώρα έχουμε πολλούς ψηφοφόρους που έχουν ενοχές, άλλοι που βρίσκονται σε αμηχανία κι άλλοι που δεν βλέπουν πότε θα τελειώσει η όλη διαδικασία της κρίσης. Διότι οι πρώτοι πίστεψαν στο κενό, οι δεύτεροι σε απαράδεκτη συμμαχία κι οι τελευταίοι έχουν έλλειψη οράματος. Ενώ αυτό είναι δίπλα μας τόσο καιρό αφού ο νόμος περί υδρογονανθράκων υπάρχει από το 1995 κι ανανεώθηκε το 2011. Από τότε δεν βλέπουμε κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα εκτός από τον μεγάλο διαγωνισμό για τις αδειοδοτήσεις το 2014, ο οποίος δέχτηκε όλες τις δυνατές επιθέσεις του κενού δογματισμού και ακόμα δεν έχει παράγει κάποιο έργο λόγω της μυθικής γραφειοκρατίας που κυριαρχεί στην πολιτική. Όμως με το παράδειγμα της Κύπρου και τις δυναμικές εξελίξεις, δεν υπάρχει πια δικαιολογία για αυτή την απαράδεκτη καθυστέρηση από την πλευρά της εξουσίας. Η μιζέρια δεν λέει να σταματήσει, αφού δεν υπάρχει στρατηγική ανάπτυξης που θα αξιοποιούσε όλα αυτά τα δεδομένα. Ας περάσουμε λοιπόν στην αλλαγή της αλλαγής για να σηκωθεί επιτέλους η γονατισμένη πατρίδα μας. (Υδρογον)άνθρακες ο θησαυρός;Το σήριαλ δηλώσεων και διαρροών σχετικά µε τα πιθανά κοιτάσµατα υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες και τα οφέλη που θα αποκοµίσει το ελληνικό Δηµόσιο από την αξιοποίησή τους, καλά κρατεί Το σήριαλ δηλώσεων και διαρροών σχετικά µε τα πιθανά κοιτάσµατα υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες και τα οφέλη που θα αποκοµίσει το ελληνικό Δηµόσιο από την αξιοποίησή τους, καλά κρατεί. Αυτή τη φορά όµως φαίνεται ότι ακόµα και φωνές που κάθε άλλο παρά ως «αιρετικές» ή «αντισυστηµικές» µπορούν να χαρακτηριστούν, αρχίζουν να διατυπώνουν έντονες επιφυλάξεις. Σε πρόσφατη (Απρίλιος 2013) έκθεσή της για την ενεργειακή εξάρτηση των κρατών µελών της Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει στο αντίστοιχο κεφάλαιο για την Ελλάδα: «Η Ελλάδα φέρεται να έχει καλές, αλλά σε µεγάλο βαθµό ανεξερεύνητες, πιθανότητες να βρει και να εκµεταλλευθεί εγχώριο πετρέλαιο σε υπεράκτια κοιτάσµατα. Ως εκ τούτου, οι αβεβαιότητες είναι προς το παρόν πολύ µεγάλες για να αλλάξει τις προτεραιότητες της ενεργειακής πολιτικής»1. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζει συνεπώς σαφή επιφυλακτικότητα σχετικά µε το κατά πόσο τα σχέδια έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων θα µπορούσαν, άµεσα τουλάχιστον, να αλλάξουν τον ενεργειακό χάρτη της χώρας. Για οικονοµικές ή πολιτικές προεκτάσεις, όπως αυτές παρουσιάζονται συνήθως από εγχώριους και ξένους «παίκτες» του χώρου, ούτε λόγος δεν γίνεται στην έκθεση… Λίγες µέρες µετά (18/05), σε συνέντευξή της στην εφηµερίδα «Τα Νέα», η καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και πρόεδρος της επιτροπής που επόπτευσε τις σεισµικές έρευνες στο Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη, Σοφία Σταµατάκη, ήταν ακόµα πιο ξεκάθαρη, χαρακτηρίζοντας το ενδεχόµενο να ζήσει η Ελλάδα, κάποια στιγµή στο µέλλον, αποκλειστικά µε τους πόρους από το πετρέλαιο ως «φανταστικό σενάριο». Προχωρώντας µάλιστα ένα βήµα παραπέρα, η κ. Σταµατάκη συµπληρώνει: «Αντί να δούµε τι θα κάνουµε για να βγούµε από την κρίση, επαναπαυόµαστε και περιµένουµε τα πετρέλαια»2. Τα παραπάνω φανερώνουν ότι ένα µοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται –σε µικρότερο ή µεγαλύτερο βαθµό- στην εκµετάλλευση των υδρογονανθράκων κάθε άλλο παρά δεδοµένο είναι ακόµα και για τις παγκόσµιες ελίτ. Ο τρόπος µε τον οποίο όµως τίθεται το ζήτηµα στον εσωτερικό δηµόσιο διάλογο δείχνει ότι η υπεράσπιση αυτού του µοντέλου στηρίζεται πολύ περισσότερο σε ένα πλέγµα ιδεολογηµάτων παρά σε πραγµατικά δεδοµένα. Στον αντίποδα, να µην ξεχνάµε τις αντιδράσεις κατοίκων και περιβαλλοντικών οργανώσεων στα Ιόνια νησιά (περιοχή ενδιαφέροντος για την εξόρυξη υδρογονανθράκων) καθώς φαίνεται ότι κάποιοι αποφασίζουν για το µέλλον της περιοχής τους χωρίς καν να διαβουλευτούν µε την τοπική κοινωνία. Η συζήτηση για τους περιβαλλοντικούς κινδύνους από τις εξορυκτικές δραστηριότητες όσο και η ανάγκη για διαφορετικές αναπτυξιακές προτεραιότητες µπορεί να φαινεται ως αναχρονιστική ή «µειοψηφική» στο κεντρική πολιτική σκηνή, είναι όµως πραγµατική και ζωντανή στο τοπικό επίπεδο, αποδεικνύοντας ότι «ρεαλισµός» χωρίς τους άµεσα ενδιαφερόµενους δεν υπάρχει… Είναι βέβαιο ότι το ζήτηµα θα µας απασχολήσει για χρόνια… Χρέος της Αριστεράς είναι να το θέσει στη σωστή του διάσταση και να µην εγκλωβιστεί στα διλήµµατα και υιοθετήσει τα µυθεύµατα άλλων… Ακόµα σηµαντικότερο για την Αριστερά είναι να αφουγκραστεί και να συνοµιλήσει µε τα υπαρκτά κοινωνικά κινήµατα και τις τοπικές κοινωνίες και όχι να ενσωµατώσει έναν κυρίαρχο λόγο ο οποίος, εκτός των άλλων, είναι και αρκετά διφορούµενος επιστηµονικά. ΑΛΕΞΗΣ ΧΑΡΙΤΣΗΣ
[1] European Commission, «European Economy. Member States Energy Dependence: An indicator-based Assessment», Occasional Papers 145, April 2013, Σελ. 118 |
