Η ΟΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ.
Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
… Και ξαφνικά όλοι οι δημοσιολόγοι θυμήθηκαν ότι τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν σε ζωές
Και για να ξέρουμε όλοι τι συζητάμε, σε μία εβδομάδα θα έχει ξεχαστεί το μεγάλο τροχαίο στην Εθνική που κόστισε την ζωή σε τρείς ανθρώπους και σε ένα τρίχρονο παιδάκι.
και ο λόγος είναι … γιατί έτσι είμαστε, έτσι μάθαμε, αφήνουμε τα κάθε λογής βάσανα όπου κεντρικά μέσα ενημέρωσης και κυβέρνηση, να μας αποπροσανατολίζουν και γενικώς συντηρούμε αυτό το έλλειμμα θέλησης να αλλάξει κάτι στην οδική ασφάλεια και όπου μεταξύ μας, δεν είναι και το μόνο αλλά είναι από τα σοβαρότερα.
Παρατηρείτε ένα μεγάλο έλλειμμα ευαισθησίας από την πολιτεία, από την σχολική κοινότητα, από την τροχαία και φυσικά από την τοπική αυτοδιοίκηση. Το μεγαλύτερο έλλειμμα στην ευαισθησία κατά την ταπεινή μας άποψη το έχουν οι δήμαρχοι, οι κατ εξοχήν εκφραστές της άμεσης δημοκρατίας.
Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι ο κάθε δήμαρχος ο οποίος νοιάζεται και γνωρίζει έναν έναν τους ψηφοφόρους του, να πάει στον διοικητή της τροχαίας και να τον παρακαλέσει, πάντοτε στα πλαίσια των διαπροσωπικών σχέσεων και να του ζητήσει ακόμη και σε εκτός ώρας υπηρεσίας, να πηγαίνει μία δύο και τρείς φορές το μήνα στο σχολείο ένας τροχονόμος να μάθει στα παιδάκια τι να προσέχουν όταν μεγαλώσουν και γίνουν και αυτοί με την σειρά τους οδηγοί;
Πόσο δύσκολο είναι να ζητήσει από τις σχολές οδηγών που δραστηριοποιούνται στην πόλη του να πηγαίνουν στα παιδάκια (μαθητές) και σε τακτά χρονικά διαστήματα να τα δείχνουν και να τα μαθαίνουν πέντε πράγματα;
Πόσο δύσκολο είναι να εκμεταλλευτούν τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής που οι περισσότεροι δήμαρχοι τα αφήνουν και ρημάζουν, όπως του νομού Ξάνθης;
ΠΡΟΣΟΧΗ όμως, όχι ευκαιριακά, ίσα ίσα να πάνε οι κάμερες και οι δημοσιογράφοι και να γράψουν μπράβο στον δήμαρχο να βγει φωτογραφία και στο τέλος τα παιδάκια να έχουν απλά μια επαφή με έναν τροχονόμο, είτε έναν εκπαιδευτή μιας σχολής οδηγών, μια φορά το χρόνο που τους είπε κάτι για για την οδική ασφάλεια.
Αλήθεια, ποιός διευθυντής πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν θα βρει μια ώρα χρόνο κάθε βδομάδα ή κάθε δύο για να ενημερωθούν τα παιδιά για το σοβαρότατο αυτό ζήτημα;
Πιστεύετε ότι ο κάθε Υπουργός και καρεκλοκένταυρος του υπουργείου, θα το αρνηθεί; Όχι βέβαια.
Είπαμε προηγουμένως πώς την κύρια έλλειψη ευαισθησίας, εκ των πραγμάτων, την έχουν οι δήμαρχοι. Γιατί;
Ο δάσκαλος και ο καθηγητής δεν θα μπει σε αυτήν την διαδικασία γιατί κλασικά δεν θα ήθελε να φορτωθεί επιπλέον υποχρέωση, άλλωστε έχει και τα δικά του τα βάσανα.
Η τροχαία δεν έχει συνήθως, λόγω έλλειψης προσωπικού, άτομα να «βγάλει» τις υπηρεσίες της. Όμως το φιλότιμο υπάρχει ακόμη και στους Αστυνομικούς και στους δασκάλους. Αρκεί κάποιος να το «τσιγκλήσει». Και ποιος καλλίτερος από τον πρώτο δημότη;
Για το υπουργείο παιδείας βέβαια δεν μπαίνει ζήτημα να το σκεφτεί γιατί διαχρονικά, με όλες τις κυβερνήσεις λειτουργεί σπασμωδικά και χωρίς σχεδιασμό.
Άρα δεν μπορεί να σκεφτεί και να υλοποιήσει «εν τοις πράγμασι» κάτι τέτοιο.
Άρα, με βάση τον τρόπο λειτουργίας του κράτους διαχρονικά, για να μάθουν οι μελλοντικοί οδηγοί στο σχολείο πώς να προστατεύσουν την ζωή τους στο μέλλων και την ζωή των άλλον πάνω στην άσφαλτο, πρέπει να δημιουργηθεί πολιτική. Και ποια ανάγκη θα δημιουργούσε μία πολιτική σε έναν δήμαρχο; Μα το γεγονός και μόνον ότι χάνονται στην άσφαλτο συνδημότες τους, άνθρωποι που τους γνωρίζουν και τους ψηφίζουν είναι ικανά από μόνα τους να ευαισθητοποιήσουν τους δημάρχους για να κάνουν κάτι για τους συνδημότες τους, τους συγχωριανούς τους, του «δικούς» τους ανθρώπους.
Η έλλειψη πολιτικής από την Αθήνα θεωρείτε δεδομένη άρα τι μένει; Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που έχουν την εξουσία από τις τοπικές κοινότητες για τις τοπικές κοινότητες είναι η μόνη λύση.
Αφού λοιπόν η Αθήνα είναι άμοιρη των ευθυνών της απέναντι στους πολίτες της, το επόμενο σκαλοπάτι παραγωγής πολιτικής είναι οι δήμαρχοι. Αυτοί που νοιάζονται για τους συνδημότες τους, που ξέρουν τις οικογένειες και θέλουν, αν περπατούν στις πόλεις τους και τα χωριά τους να το κάνουν με ψηλά το κεφάλι. Αυτοί μόνο μπορούν να «σπείρουν» στα παρθένα χωράφια που είναι οι ψυχές των παιδιών τον σπόρο της ελπίδας, ότι κάποτε, στο μέλλων, το αίμα που χάνετε στην άσφαλτο θα λιγοστέψει.
Τώρα γιατί μέχρι τώρα δεν έκαναν κάτι σε αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα; Αλώθηκαν; Τους συνεπήρε η αρχοντοχωριάτικη μεγαλομανία; Η εξουσία;
Έγιναν σαν τους χωριάτες που ανέλαβαν καρέκλα στην Αθήνα και ξέχασαν από πού κατάγονται; Βλέπουν και δικαιολογούν τα θύματα στην άσφαλτο σαν παράπλευρες απώλειες της ανύπαρκτης πολιτικής τους;
Τι να πει κανείς;
