Αναδημοσιεύουμε από το site της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφέρειας Θεσσαλίας, espeth.gr, το παρακάτω άρθρο με τίτλο «Aπολαμβάνω την ελευθερία μου -φτωχότερος μεν, ευτυχέστερος δε- και παίρνω τη ζωή μου πίσω..»
Άκουσα ποικίλα σχόλια και συνάντησα αμήχανες-ουδέτερες-σιωπηλές-ζηλόφθονες αντιδράσεις στα πρόσωπα -συντριπτικά πολλών- συνανθρώπων για την «πρόωρη» αποστρατεία μου και για 45άρηδες συνταξιούχους στρατιωτικούς που «κάθονται», ενώ είναι εργασιακά ενεργητικοί και προκλητικά μικροί για συνταξιοδότηση! Επειδή ουδείς -κατά τα φαινόμενα- εννοεί την πεμπτουσία και κρίνει επιφανειακά… Επειδή με ξεζούμισαν και μετά με πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα… Επειδή με έμαθαν και έμαθα να πολεμάω και να αντιμετωπίζω με θάρρος τα πάντα…
Δηλώνω ευθαρσώς:
Όταν άφησα το Λύκειο 17 ετών, εισακτέος στη ΣΜΥ, όταν η Ελλάδα ζούσε στην ευμάρειά της, όταν οι ΕΔ ήταν από τις τελευταίες λύσεις επαγγελματικής αποκατάστασης για πολλούς, η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών-φίλων μου σάστισαν, χλεύασαν επικριτικά και αναρωτιόντουσαν με καχυποψία: «Που πάει αυτός τώρα στη ΣΜΥ, στρατός, τι είν’ αυτό». Από όλο το Λύκειο τότε, εισήχθησαν 2 παιδιά, θυμάμαι. Ωστόσο, το Σύνταγμα με δέχτηκε σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία…
Όταν με έστυβαν επί 20 μήνες με σκληρή εκπαίδευση στρατιωτικής σχολής, πειθαρχώντας με για να στελεχώσω τον ΕΣ, όλοι οι συνομήλικοί μου ζούσαν την ανεμελιά της εφηβείας και τους καφέδες στις πλατείες, έχοντας ήδη πάει και «πενθήμερη», αλλά εγώ έκανα πολλές «πενθήμερες» επιβιώσεις στη στρατιωτική σχολή…
Αποφοιτώντας, έμμισθος και ανεξάρτητος, παίρνοντας την πρώτη μετάθεση στη Χίο, οι συμμαθητές-φίλοι μου είτε εισέρχονταν στο Πανεπιστήμιο, είτε κατατάσσονταν στρατιώτες, είτε ήταν ακόμη άνεργοι…
Δημιουργώντας οικογένεια, πατέρας στα 23 και στα 28 μου, οι συμμαθητές-φίλοι μου είτε τελείωναν το Πανεπιστήμιο -ολοκληρώνοντας έτσι την ανέμελη φοιτητική ζωή-, είτε υπηρετούσαν στρατιωτική θητεία, είτε έψαχναν για εργασία, είτε άρχιζαν ισχνά-ισχνά την επαγγελματική τους ζωή. Εγώ είχα ήδη περίπου 12 χρόνια συντάξιμης υπηρεσίας (που τώρα ουδείς «θυμάται») και είχα ήδη μετατεθεί 4 φορές σε Χίο, Μεσολόγγι, Σάμο, Λιτόχωρο, με την ανάλογη υλική και ψυχοσωματική ατομική και οικογενειακή φθορά…
Πλην γονέων-πεθεράς, κανείς από φίλους-συμμαθητές (με είχαν ήδη ξεχάσει αφού έλειπα χρόνια) και συγγενείς μετρημένοι στα δάχτυλα του μισού… χεριού δε ρώτησαν επί 25 χρόνια (και όταν υπηρετούσα στην παραμεθόριο 10 χρόνια) πως περνούσαμε, αν χρειαζόμασταν βοήθεια, αν αρκούσε ο μισθός, αν είμαστε καλά… Λίγα τηλεφωνήματα ενδιαφέροντος έγιναν όταν υπηρετούσα σε «όμορφες» Φρουρές (Λιτόχωρο, Λάρισα, Βουδαπέστη). Στις άδειές μου («υποχρεωτικά» στον τόπο καταγωγής να δω συγγενείς, αλλιώς είχαμε παρεξηγήσεις), το κόστος μετακινήσεων μείωνε σοβαρά το μισθό, ενώ, αμέτρητες φορές δημιουργούνταν τριβές και παρεξηγήσεις γιατί δεν πήγαινα να επισκεφτώ «όλους»! Αυτοί οι όλοι όμως, ΠΟΤΕ δεν έκαναν την υπέρβαση να ξεβολευτούν και να με επισκεφθούν εκεί που υπηρετούσα, με -πάντα- νομιμοφανείς-ευεξήγητες δικαιολογίες. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι, ΟΛΟΙ (κράτος, κοινωνία, συγγενείς, γνωστοί), με «θυμούνται» τώρα που αποστρατεύτηκα «μικρός» και με κατακρίνουν ως συνταξιούχο προβάλλοντας τα γνωστά επιχειρήματα, ενώ τα προηγούμενα 25 χρόνια κανείς δε με «ήξερε»!
Στη σταδιοδρομία μου ευτύχησα να έχω υψηλότερες αποδοχές 3 φορές, αλλά στην πορεία όλεςεξανεμίστηκαν στα υψηλά κοινόχρηστα, πετρέλαια, υψηλά ενοίκια, υψηλούς λογαριασμούς ΟΤΕ (λόγω απόστασης!), απόσβεση πρότερων χρεών, πολυέξοδες μετακινήσεις (άδειες κ.λπ.) που δεν έχουν άλλα επαγγέλματα, καθώς επίσης και μετακινήσεις για εξεύρεση κατοικίας πριν τη μετάθεση. Έξοδα που υφίστανται σε μικρό βαθμό ή δεν υπάρχουν καθόλου σε εκατοντάδες άλλα επαγγέλματα…
Επειδή με μετέθεταν κάθε 2-3 χρόνια και σε 25 χρόνια πήρα 9 μεταθέσεις και μετακόμισα σε 11 σπίτια, δεν κατέστη δυνατό να χτίσω σταθερές σχέσεις (εργασιακά-ατομικά-οικογενειακά), να αγοράσω σπίτι ή να κάνω οποιαδήποτε άλλη «επένδυση» γιατί είχα εμπόδια την απόσταση, το οικονομικό, την επικείμενη μετάθεση. Μακροπρόθεσμα όμως ενημερωνόμουν ότι όλοι οι συμμαθητές-φίλοι-συγγενείς και ντόπιοι ιδιώτες (που γνώριζα στις μεταθέσεις), σταθεροποιούνταν σε κάτι, είτε εργασία, είτε αγορά σπιτιού, είτε λήψη δανείου, είτε γάμος με εντόπια σύζυγο. Κι εγώ έβλεπα μόνο…
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ο Σχης-Δκτής «αρνήθηκε» 4ήμερη άδεια για να παρευρεθώ στον τοκετό της συζύγου μου! Όταν -αίφνης- απεβίωσε η πεθερά μου (κάτοικος εξωτερικού), ο Ταξχος αρνήθηκε έγκριση άδειας εξωτερικού με τη δικαιολογία ότι «είναι αργά, οι άδειες εξωτερικού προγραμματίζονται νωρίτερα». Τελικά, η άδεια εγκρίθηκε μετά από άγχος, εκνευρισμούς, άσκοπη αντισυναδελφική μεταχείριση και δεκάδες τηλεφωνήματα σε αεροπορικές εταιρείες. Σε κάθε άλλη εργασία, το αυτονόητο είναι να φύγεις αμέσως, ενώ στις ΕΔ δεν είναι «τόσο απλό λόγω υπηρεσιακών υποχρεώσεων»! Την περίοδο 2005-2007, αν δεν απατώμαι, θεσμοθετήθηκε υποχρεωτικά άδεια του πατέρα-στρατιωτικού σε περίπτωση τοκετού της συζύγου του…
Στους ιδιώτες που τώρα με «θυμούνται» και λένε πικρόχολα σχόλια και έχουν μείνειαμετακίνητοι στον τόπο καταγωγής τους ή παντρεύτηκαν με εντόπιο/α σύζυγο ή επένδυσαν-αγόρασαν-τοποθέτησαν στον τόπο τους μπαίνοντας σε δικό τους σπίτι, δεν έχω να αντιτάξω τίποτα απολύτως λόγω των παραπάνω συνθηκών εργασίας μου. Δεν έχω να αντιτάξω αγορά κατοικίας, αγροτεμαχίου, σταθερής εργασίας συζύγου, παρά μόνο τούτο: Μετά από 25 χρόνια στον ΕΣ είμαι στυμμένος σαν λεμονόκουπα, έχοντας ξοδέψει τα καλύτερα και παραγωγικότερα χρόνια της ζωής μου σε μια ατέρμονη «μετακίνηση» δίχως απτό αποτέλεσμα!
Πληροφοριακά και προς γνώση παντός ενδιαφερομένου όλου του δημόσιου τομέα, στη διάρκεια των 25 ετών (23 εκτός σχολής), εργάστηκα εντός στρατοπέδου -με τη μορφή υπηρεσιών, ασκήσεων, εβδομαδιαίων υπηρεσιών, επιφυλακών, είτε άλλων «υποχρεωτικών» δραστηριοτήτων (επιθεωρήσεις, καθαριότητες)-, επί 33 μήνες περίπου, οι οποίοι φυσικά ήταναπλήρωτοι, δηλαδή, 2 χρόνια και 9 μήνες χωρίς αμοιβή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (εθνικές ασκήσεις). Εν έτει 2011, εγκρίθηκε μετά από μακροχρόνια αίτηση των πάντων, υποχρεωτική απαλλαγή μετά από 24ωρη υπηρεσία, κάτι που δεν πρόλαβα να γευτώ καθόλου, δηλαδή, έφυγα με την πίκρα μέσα μου…
Ουδόλως αναφέρομαι στις εργασιακές συνθήκες του επαγγέλματος γιατί ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, νομικοί, γιατροί, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.ά., αφενός έχουν τους δικούς τους νόμους και συνθήκες εργασίας που τους σέβομαι πλήρως και δεν έχω να πω τίποτα, αλλά, η πειθαρχία, η ιεραρχία, οι στυγνοί νόμοι-διαταγές του στρατεύματος, η «εξουσία» του προϊσταμένου αξκού, πλάθουν, καθορίζουν, επηρεάζουν, φθείρουν και απομυζούν προσωπικότητα και ατομική ελευθερία. Γι’ αυτό πολλοί αποφεύγουν να σταδιοδρομήσουν στις ΕΔ: «Δεν είναι για όλους», λένε πολλοί, «δεν αντέχω εγώ», «δε μπορώ αφεντικά στο κεφάλι μου». Τώρα όλοι θυμούνται και κατακρίνουν τους νέους συνταξιούχους αλλά τότε ΔΕΝ ήθελαν να σταδιοδρομήσουν ως μη επιθυμούντες! Ήταν σκληρά τότε για πολλούς, αλλά τώρα ακόμα επικρίνουν που έφυγα «νωρίς»…
Αν τυχόν εγώ ή άλλοι «συνάδελφοί» μου φαινόμαστε βιολογικά μεγαλύτεροι είναι γιατί η ευθύνη για το υφιστάμενο προσωπικό (για ό,τι πράξει ή δεν πράξει πολλές φορές!) που κατά καιρούς διοικούμε είναι απλήρωτη. Οι συνεχείς μετακινήσεις, τα άγχη εξεύρεσης κατοικίας-σχολείων, ο υπηρεσιακός φόβος, οι ανηλεείς υποχρεώσεις, η πίεση των ανωτέρων, όλ’ αυτά είναι ψυχοφθόρα. Η άστατη υπηρεσιακή ζωή (υπηρεσίες, έφοδοι, ασκήσεις κλπ.) ιατρικώς γερνούν…
Εφόσον το Σύνταγμα προβλέπει (καθόλου τυχαία) νόμιμη συνταξιοδότηση, λόγω πανθομολογουμένως ιδιάζουσων εργασιακών συνθηκών (που όλοι παραδέχονται, ξαναλέω, αλλά όλοι κατακρίνουν επειδή αποχώρησα), έκανα χρήση του νόμιμου δικαιώματός μου. Η Υπηρεσία δε δίνει άλλο κίνητρο για να εργαστώ άλλα 10 έτη -και να αποστομώσω τους επικριτές των νέων 45άρηδων συνταξιούχων- όπως π.χ., να παραμείνω αμετάθετος σε τόπο συμφερόντων για το υπόλοιπο της σταδιοδρομίας, να ηρεμήσω λιγάκι! Η φθορά των μετακινήσεων ανυπόφορη, οι ανάγκες των τέκνων πιεστικές, η οικονομική κατάσταση επέστρεψε σε επίπεδα 1960 και το μέλλον προδιαγράφεται από εντελώς άγνωστο έως σκοτεινό… Κάποιοι δε, επιχείρησαν να με κάνουν να νιώσω ενοχές που εργάστηκα, πλήρωσα εισφορές, έχω σύνταξη και εφάπαξ (ΟΛΑ από τις κρατήσεις μου!)…
Μεγάλος αριθμός αποστρατευθέντων κάτω των 55 ετών (όπως μας λέει η Τρόικα!) που αποχώρησαν με αίτησή τους, διακρίνονται για υψηλή επαγγελματική συνεισφορά, ηθική ακεραιότητα, έντονη προσωπικότητα, αναζήτηση άλλων ευκαιριών εξέλιξής τους σε νέα περιβάλλοντα, υγιείς και ρομαντικές απόψεις για το στράτευμα. Ναι μεν ο νέος συνταξιούχος έχει ακόμα μέλλον και ανεκτίμητη εμπειρία, η Πολιτεία όμως διαφωνεί κάθετα και, παρόλο που είμαι ικανός να εργαστώ ακόμη και σε πολυεθνικό Οργανισμό (ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, ΟΑΣΕ) «τιμωρεί την πρόωρη αποχώρηση».
Συμπερασματικά και με πλήρη ειλικρίνεια δηλώνω ότι: Απολαμβάνω τη νέα ζωή ως «45άρης συνταξιούχος», τα βράδια κοιμάμαι συνειδησιακά ήσυχος εφόσον υπηρέτησα συνεπέστατα και νομοταγώς, χαίρομαι την οικογένειά μου κάθε μέρα, αδιαφορώ τελείως για επικριτικά σχόλια ότι «κάθομαι» ή κατασπαταλώ τα κρατικά ταμεία (τα οποία εκτιμώ ότι πηγάζουν 80% από παντελή άγνοια και 20% από φθόνο, ζήλεια ή άλλες σκοτεινές προθέσεις), απολαμβάνω την ελευθερία μου -φτωχότερος μεν, ευτυχέστερος δε- και παίρνω τη ζωή μου πίσω. Κοιμάμαι, ξυπνάω, αθλούμαι, διαβάζω, γράφω, μαθαίνω, ενημερώνομαι, μετακινούμαι, ταξιδεύω, εργάζομαι πνευματικά όποτε θέλω εγώ!
